Skarga kasacyjna na postanowienie Ministra Zdrowia w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej wydania pisemnej interpretacji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz (spr.) Sędziowie NSA Anna Robotowska Krystyna Anna Stec Protokolant Piotr Mikucki po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej F. K. P. Spółki z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 4 lutego 2013 r. sygn. akt VI SA/Wa 2472/12 w sprawie ze skargi F. K. P. Spółki z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej wydania pisemnej interpretacji 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżone postanowienie; 3. zasądza od Ministra Zdrowia na rzecz F. K. P. Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 737 (siedemset trzydzieści siedem) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/13

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lutego 2013 r., syng. akt VI SA/Wa 2472/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.) oddalił skargę F. K. P. Sp. z o.o. w W. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] września 2012 r. w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej interpretacji przepisów o refundacji leków.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd I instancji przedstawił następujący stan faktyczny.

Pismem z dnia [...] lipca 2012 r. skarżąca zwróciła się do Ministra Zdrowia, na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm. - dalej: u.s.d.g.) o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu zastosowania przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków i środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz. U. Nr 122, poz. 696, z późn. zm., dalej: ustawa refundacyjna) w zakresie w jakim mogą one stanowić podstawę nałożenia na skarżącą kar administracyjnych z tytułu nieprawidłowego stosowania cen urzędowych.

Skarżąca w uzasadnieniu wniosku przedstawiła hipotetyczne zdarzenie przyszłe oraz sformułowała pytanie odnoszące się do tak przedstawionego zagadnienia. Przestawiła też własne stanowisko.

W piśmie z dnia [...] sierpnia 2012 r., skierowanym do skarżącej, Minister Zdrowia stwierdził, iż wniosek skarżącej nie dotyczy interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenie społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Podkreślił, odwołując się do art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), że nie każde świadczenie publiczne jest daniną publiczną, bowiem jeżeli podstawowym celem świadczenia jest karanie lub prewencja, to nie jest to danina. Minister Zdrowia uznał, iż kary pieniężne określone w art. 50 ustawy refundacyjnej nie stanowią daniny publicznej w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, wniosek skarżącej nie mieści się w zakresie regulacji art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Skarżąca pismem z dnia [...] sierpnia 2012 r. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy, wskazując, iż pismo doręczone w dniu [...] sierpnia 2012 r. Ministra Zdrowia jest w istocie postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania, wydanym na podstawie art. 61a k.p.a. Skarżąca zarzuciła postanowieniu naruszenie art. 61a k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej, podczas gdy wniosek skarżącej mieści się w zakresie regulacji art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W ocenie skarżącej, złożenie wniosku obligowało Ministra Zdrowia do wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania pisemnej interpretacji, wobec powyższego wniosła o uchylenie postanowienia w całości. Nadto, powołując się na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, podniosła, że daniną publiczną jest "przymusowe, bezzwrotne świadczenie publicznoprawne, służące realizacji konstytucyjnych zadań państwa" (wyrok TK z 9 września 2004 r., sygn. K 2/2003). W ocenie skarżącej, kara administracyjna, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 7 ustawy refundacyjnej, posiada wszystkie cechy daniny publicznej. Skarżąca przedstawiła argumentację dotyczącą uznania kary administracyjnej, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ustawy refundacyjnej, za daninę publiczną.

Strona 1/13