Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hanna Kamińska (spr.) Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia del. NSA Tadeusz Geremek Protokolant Paulina Piasecka po rozpoznaniu w dniu 29 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 27 maja 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 515/09 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od Ministra Sprawiedliwości na rzecz M. S. kwotę 477 złotych (czterysta siedemdziesiąt siedem) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego
Wyrokiem z dnia 27 maja 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 515/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę M. S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2009 r., Nr [...], w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką.
Sąd orzekał w następujących okolicznościach faktycznych.
Uchwałą z dnia [...] września 2008 r., nr [...], Komisja Egzaminacyjna do spraw aplikacji adwokackiej przy Ministrze Sprawiedliwości na obszarze właściwości Okręgowej Rady Adwokackiej w K. ustaliła negatywny wynik egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką M. S., który uzyskał z testu 189 punktów.
Decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. Minister Sprawiedliwości, po rozpatrzeniu odwołania strony, utrzymał zaskarżoną uchwałę w mocy. Organ II instancji stwierdził, że egzamin, którego skarżący był uczestnikiem, przeprowadzony został w trybie zgodnym z wymogami ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.), dalej powoływanej jako Prawo o adwokaturze i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2005 r. w sprawie powoływania komisji egzaminacyjnej do spraw aplikacji adwokackiej i odwoływania jej członków oraz szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu konkursowego i adwokackiego (Dz. U. Nr 258, poz. 2160, ze. zm.), dalej powoływanego jako rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie szczegółowego trybu i sposobu przeprowadzania egzaminu.
Organ wyjaśnił, że decyzja dotycząca ustalenia wyniku egzaminu konkursowego nie jest decyzją uznaniową, w której Minister Sprawiedliwości ma możliwość wyboru i swobodnej oceny, jaki wynik kandydata może uznać za pozytywny, bowiem art. 75i ust. 3 Prawa o adwokaturze jednoznacznie przesądza, że pozytywny wynik uzyskuje kandydat, który otrzymał co najmniej 190 punktów.
Organ II instancji uznał, że wbrew twierdzeniom skarżącego pytania nr 66, 204, 208 i 220 zostały sformułowane w sposób prawidłowy. W konkluzji Minister Sprawiedliwości stwierdził, że brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej uchwały Komisji Egzaminacyjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę na powyższą decyzję wskazał, że główny zarzut skarżącego dotyczył nieprecyzyjności pytań nr: 66, 204, 208, i 220 oraz naruszenia granic ustawowej regulacji zakresu wiedzy obowiązującej przy konkursie.
Sąd I instancji podzielił dokonaną przez Ministra Sprawiedliwości materialnoprawną ocenę stawianych zarzutów uznając, że w świetle obowiązujących przepisów prawa skarżący udzielił niepoprawnych odpowiedzi na wyżej wymienione pytania. Sporne pytania testowe mieszczą się w ramach zakresu przedmiotowego egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką i zostały sformułowane zgodnie z zaleceniem zawartym w przepisie art. 75i ust. 1 Prawa o adwokaturze - oparte były one na przepisach prawa, zostały sformułowane jednoznacznie, a wśród propozycji odpowiedzi była wyłącznie jedna poprawna odpowiedź.
Pytanie nr 66 brzmiało: Według Kodeksu cywilnego, ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje skierowane do poszczególnych osób, w razie wątpliwości poczytuje się: A. za zaproszenie do zawarcia umowy, B. za zaproszenie do rokowań, C. za ofertę. Według organu prawidłowa odpowiedź na to pytanie to odpowiedź "A", która oparta jest na art. 71 k.c. Skarżący dowodził natomiast, że prawidłowa na to pytanie jest zakreślona przez niego odpowiedź "B". Przepis art. 71 k.c. stanowi, że ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje, skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób, poczytuje się w razie wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do zawarcia umowy. Wskazana w kluczu odpowiedzi odpowiedź "A" jest - w ocenie Sądu - odpowiedzią prawidłową i wynika ona wprost z przepisu art. 71 k.c. Postawione pytanie w zestawieniu z odpowiedzą "A" tworzy zdanie prawdziwe, odpowiadające brzmieniu ww. przepisu. Wobec tego czynienie dodatkowych założeń, jak robi to skarżący, niewynikających z treści pytania, jest niezgodne z istotą egzaminu testowego i w żadnym razie nie może świadczyć o wadliwości pytania.