Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska Sędziowie NSA Stanisław Gronowski Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 lutego 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 2568/12 w sprawie ze skargi S. G. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 8 lutego 2013 r. sygn. akt V SA/Wa 2568/12 w sprawie ze skargi S. G. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej: Prezes ARiMR) z [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego ARiMR we W. (dalej: Dyrektor Oddziału ARiMR) z [...] maja 2012 r. nr [...].
Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:
S. G. [...] maja 2010 r. złożył w Biurze Powiatowym ARiMR w T. wniosek o przyznanie płatności na rok 2010. Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w T. ( dalej: Kierownik Biura ARiMR) decyzją z [...] grudnia 2010 r. przyznał skarżącemu płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2010 w wysokości 133 454,33 zł.
Następnie, decyzją z [...] marca 2012 r. nr [...] Dyrektor Oddziału ARiMR stwierdził nieważność decyzji z [...] grudnia 2010 r.
Od powyższej decyzji skarżący wniósł odwołanie, a Prezes ARiMR decyzją z [...] maja 2012r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.
Dyrektor Oddziału ARiMR po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z [...] maja 2012 r. stwierdził nieważność decyzji Kierownika Biura ARiMR z [...] grudnia
2010 r.
Prezes ARiMR, po rozpatrzeniu sprawy w wyniku odwołania strony, decyzją z [...] września 2012 r. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Oddziału ARiMR z [...] maja 2012 r. W uzasadnieniu organ podniósł, że decyzja Kierownika Biura ARiMR z [...] grudnia 2010 r. rażąco naruszała przepisy prawa procesowego tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Zdaniem organu odwoławczego, Kierownik Biura ARiMR przyznał płatności na rok 2010 nie ustalając powierzchni kwalifikowanej do ich przyznania na zadeklarowanych działkach ewidencyjnych Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], Nr [...], zgodnie z wartością maksymalnego kwalifikowalnego obszaru wyznaczonego w systemie identyfikacji działek rolnych, stosownie do treści art. 28 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) Nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) Nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina (Dz. Urz. L 316 z 2 grudnia 2009 r., s. 65 ze zm. - dalej: rozporządzenie Nr 1122/2009).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 8 lutego 2013 r. uwzględnił skargę S. G. i uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Oddział ARiMR. WSA stwierdził, że decyzja Kierownika Biura ARiMR o przyznaniu producentowi rolnemu płatności w ramach systemu wsparcia bezpośredniego na 2010 r. została wydana w oparciu o właściwą podstawę prawną (art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, Dz. U. z 2008 r., Nr 170, poz. 1051 ze zm., dalej: ustawa o płatnościach), po przeprowadzeniu kontroli administracyjnej wniosku co do ustalenia powierzchni. Do płatności przyjęto, jak się później okazało, nieprawidłową powierzchnię działek, różniącą się od powierzchni wynikającej z PEG.