Skarga kasacyjna na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie stwierdzenia nieważności koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Rafał Batorowicz (spr.) Sędzia del. WSA Alicja Jaszczak-Sikora Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 12 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 2407/08 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] września 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od J. D. na rzecz Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/6

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 2407/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę J. D. i uchylił decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] września 2008 r., nr [...], oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia [...] lutego 2008 r., nr [...], którą odmówiono stwierdzenia nieważności koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego w części dotyczącej opłaty za udzielenie koncesji. Ponadto, Sąd stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu, a także zasądził od organu na rzecz skarżącego kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Sąd pierwszej instancji wskazał w rozstrzygnięciu na ustalenia faktyczne organu administracji, który stwierdził, że w piśmie z dnia 11 października 2007 r. J. D. (prowadzący działalność gospodarczą jako P. W. "J." J. D. w B. Zakład Pracy Chronionej), powołując się na art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej powoływana jako: k.p.a.), złożył wniosek o stwierdzenie nieważności udzielonej mu koncesji nr [...] z dnia [...] maja 2004 r. na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą "[...]" - w części dotyczącej punktów XVIII i XIX, w których ustalono wysokość oraz obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w kwocie 74400 zł w terminie do dnia 13 lipca 2004 r., który to obowiązek skarżący następnie wykonał. Wnioskodawca zarzucił rażące naruszenie prawa, to jest art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) przez przyjęcie, że koncesjonariusz prowadzący zakład pracy chronionej zobowiązany był do wniesienia opłaty za wspomnianą koncesję, podczas gdy prowadzący zakład pracy chronionej jest zwolniony z mocy prawa z wymienionej opłaty, a także § 10 rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. Nr 12, poz. 153 ze zm.) poprzez przyjęcie, że opłata koncesyjna nie jest opłatą publicznoprawną, podczas gdy opłata ta jest opłatą stanowiącą dochód budżetu, z ponoszenia której zwolnieni są przedsiębiorcy prowadzący zakład pracy chronionej. Odmawiając stwierdzenia nieważności wspomnianej koncesji we wskazanym zakresie, organ administracji uznał, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi przesłanka rażącego naruszenia prawa, ponieważ stan prawny obowiązujący w dniu wydania koncesji nr [...] nie wskazywał w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, czy prowadzący zakład pracy chronionej jest zwolniony z opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnienia programu radiowego. Gdyby ustawodawca chciał zwolnić prowadzących zakłady pracy chronionej z opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, to wyraziłby to jednoznacznie w tekście ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1114 ze zm.), poszerzając katalog podmiotów uprawnionych do przedmiotowego zwolnienia. Brak takiej regulacji wskazywał, że nie można jednoznacznie stwierdzić, czy opłata za udzielenie koncesji jest opłatą w rozumieniu art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, a także czy koncesjonariusz podlega zwolnieniu od opłaty za udzielenie koncesji. Rozwiązanie omawianej kwestii nie wynikało wprost z przepisów prawa i wobec tego nie można interpretacji niejednoznacznych przepisów zarzucać rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Strona 1/6