Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędziowie NSA Rafał Batorowicz (spr.) Bożena Wieczorska Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. A. "A." Export-Import ZUPH w U. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 stycznia 2006 r. sygn. akt III SA/Gd 235/05 w sprawie ze skargi W. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 15 lutego 2005 r. Nr [...] w przedmiocie sprzedaży napojów alkoholowych oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 4 stycznia 2006 r., sygn. akt III SA/Gd 235/05, oddalił skargę W. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 15 lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych.
W uzasadnieniu wyroku podano między innymi, że Burmistrz Miasta U. decyzją z dnia 22 października 2004 r. nr [...] orzekł o cofnięciu W. A. prowadzącemu przedsiębiorstwo pod nazwą "A." Export-Import z siedzibą w U., ul. J. zezwolenia nr [...] z dnia 31 grudnia 2003 r. na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych zawierających od 4,5% do 18% alkoholu uprawniające do sprzedaży i podawania napojów alkoholowych w Barze Bistro "K." zlokalizowanym w U. przy ul. L.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 15 lutego 2005 r. nr [...] orzekło o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji. Organ odwoławczy stwierdził, że posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży, zgodnie z art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 ze zm. - dalej: w.t.p.a.) jest warunkiem prowadzenia sprzedaży, a nieprzestrzeganie tych warunków obliguje organ zezwalający do wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych, co wynika z art. 18 ust. 10 pkt 2 w.t.p.a.
Oddalając skargę na powyższą decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w pierwszej kolejności odniósł się do okoliczności wygaśnięcia z dniem 31 maja 2004 r. umowy dzierżawy zawartej pomiędzy L. Ł.-W. a Gminą U., co miało spowodować, zdaniem orzekających w sprawie organów, również wygaśnięcie umowy poddzierżawy zawartej przez skarżącego z L. Ł.-W. i pozostałymi wspólnikami spółki "K.". Sąd stwierdził, że brak jest podstaw dla uznania, iż dzierżawa spornej nieruchomości została przedłużona na czas nieoznaczony na mocy art. 674 w związku z art. 694 k.c. Sąd wyjaśnił, że przepis art. 674 w związku z art. 694 k.c. stanowi, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu dzierżawca używa nadal rzeczy za zgodą wydzierżawiającego, poczytuje się w razie wątpliwości, że dzierżawa została przedłużona na czas nie oznaczony. W opinii Sądu, ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynikało bezspornie, że umowa dzierżawy wygasła i nie doszło do jej przedłużenia. Sąd powołując się na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2003 r. sygn. akt V CKN 1754/00, iż.: "w świetle art. 674 w zw. z art. 694 k.c. do przedłużenia dzierżawy nie wystarczy samo używanie rzeczy przez dzierżawcą po upływie terminu oznaczonego w umowie, lecz konieczne jest, aby używanie to odbywało się za wyraźną lub chociażby domniemaną zgodą wynajmującego, wyrażoną jednak w sposób dostatecznie czytelny (art. 60 kc)" uznał, że rozpoznawanym przypadku takiej zgody na przedłużenie umowy dzierżawy przez wydzierżawiającego nie było.
Zdaniem Sądu I instancji, tego stanowiska nie może zmienić fakt, że Gmina wyraziła wolę przekazania L. Ł.-W. przedmiotowego gruntu w użytkowanie wieczyste w trybie art. 207 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Cytowany przepis daje osobom, które były posiadaczami nieruchomości stanowiących własność gminy w dniu 5 grudnia 1990 r. i pozostawały nimi nadal w dniu 1 stycznia 1998 r., prawo żądania oddania nieruchomości w drodze umowy w użytkowanie wieczyste wraz z przeniesieniem własności budynków, jeżeli zabudowały te nieruchomości na podstawie pozwolenia na budowę z lokalizacją stałą. Z powyższego w ocenie Sądu wynika, że uznanie roszczenia L. Ł.-W. w żadnym wypadku nie może stanowić potwierdzenia istnienia jej tytułu do gruntu tym bardziej, że w piśmie z dnia 24 czerwca 2004 r. Burmistrz Miasta U. stwierdził, że wniosku w sprawie nabycia nieruchomości w trybie art. 207 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie należy łączyć z koniecznością przekazania przedmiotowych gruntów Gminie. Oznaczało to zdaniem Sądu I instancji, że wprawdzie L. Ł.-W. nadal korzystała z przedmiotowego gruntu, to jednak od dnia 1 czerwca 2004 r. było to jedynie korzystanie bez tytułu prawnego i tym samym za takie należy uznać korzystanie przez skarżącego z lokalu, w którym prowadzona była sprzedaż napojów alkoholowych.