Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic po rozpoznaniu w dniu 23 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Mazowieckiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2021 r. sygn. akt VII SA/Wa 1506/20 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję Mazowieckiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie nakazu przemieszczania się w określonej odległości oraz obowiązku zakrywania nosa i ust oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 stycznia 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 1506/20 po rozpoznaniu sprawy ze skargi A.B. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji Mazowieckiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Warszawie z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] i poprzedzającej ją decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. z dnia [...] maja 2020 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie nakazu przemieszczania się w określonej odległości oraz obowiązku zakrywania nosa i ust, umorzył postępowanie administracyjne i zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że Mazowiecki Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z [...] czerwca 2020 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania skarżącego utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. z dnia [...] maja 2020 r., który na podstawie art. 46b pkt 4 i pkt 12, art. 48a ust. 1 pkt 1 i pkt 5, ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1239 ze zm.) oraz § 16 ust. 1 pkt 1 i § 17 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020, poz. 878 ze zm.) wymierzył skarżącemu karę pieniężną 5 000 zł za nieprzestrzeganie nakazu przemieszczania się w określonej odległości oraz obowiązku zakrywania nosa i ust.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że z notatki urzędowej, sporządzonej w dniu 9 maja 2020 r. o godz. 19:30 przez funkcjonariusza Policji wynika, iż skarżący stojąc na stacji paliw w kolejce do kasy i sklepu nie zachował odległości 2 metrów od innych osób, jak też nie posiadał założonej maseczki ochronnej na ustach i nosie. O wysokości kary zadecydował stopień zagrożenia dla zdrowia i życia innych ludzi, jaki był wywołany działaniem skarżącego. Z racji stworzenia bezpośredniego zagrożenia dla najważniejszych dóbr prawnie chronionych, tj. zdrowia i życia obywateli, organ zmuszony był uznać, że żadne warunki osobiste strony nie mogły mieć wpływu na wysokość kary administracyjnej, jaka musiała być nałożona na adresata decyzji.
W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił naruszenie: art. 31 Konstytucji, polegające na bezprawnym ograniczeniu wolności i praw obywatelskich; art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji, poprzez wyłączenie wolności poruszania się po terytorium RP, jedynie na podstawie rozporządzenia niemającego w tym zakresie żadnego umocowania w ustawie; art. 7 k.p.a., polegające na braku podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia sprawy; art. 7a k.p.a., poprzez nałożenie na stronę obowiązku zapłacenia kary pomimo, że w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej; art. 8 k.p.a., polegające na prowadzeniu postępowania w sposób budzący brak zaufania jego uczestników do władzy publicznej, poprzez uznanie jednostronnego, subiektywnego i ocennego oświadczenia funkcjonariusza Policji bez możliwości wypowiedzenia się strony odwołującej; art. 10 k.p.a., polegające na niezapewnieniu stronie czynnego udziału w postępowaniu; art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a., zgodnie z którymi organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy i na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenić, czy dana okoliczności została udowodniona; art. 108 k.p.a., poprzez nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, mimo braku ku temu jakichkolwiek przesłanek; art. 189d k.p.a., poprzez rażącą nieproporcjonalność nałożonej kary w stosunku do okoliczności czynu oraz warunków osobistych ukaranego; art. 107 § 3 w zw. z art. 140 k.p.a., poprzez brak prawidłowego odniesienia się przez organ do zarzutów zawartych w odwołaniu od decyzji organu I instancji.