Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Michał Mazur po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 stycznia 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 1454/18 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz K. S. 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 stycznia 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 1454/18, po rozpoznaniu skargi K. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2018 r., w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, w punkcie 1/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2018 r., a w punkcie 2/ zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, zaskarżając orzeczenie w całości oraz domagając się jego uchylenia w całości, rozpoznania skargi K. S. i jej oddalenia, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto organ wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:
1. prawa materialnego:
a) poprzez błędną wykładnię art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2017 r. poz. 2213 ze zm.), a w konsekwencji niezastosowanie, polegające na błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie miał podstaw aby wszcząć i prowadzić postępowania w przedmiocie cofnięcia posiadanej przez Skarżącego koncesji w zakresie usług ochrony osób i mienia realizowanych w formie bezpośredniej ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego;
b) poprzez błędną wykładnię art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie osób i mienia, a w konsekwencji niezastosowanie polegające na błędnym uznaniu przez Sąd I instancji, że w okolicznościach sprawy niniejszej nie doszło do rażącego naruszenia przez Skarżącego warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określonych przepisami prawa w postaci niedopełnienia ciążącego na Skarżącym obowiązku, wskazanego wprost w treści art. 23c ust. 1 ustawy o ochronie osób i mienia, zgodnie z którym przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia podlega kontroli organu koncesyjnego. W ocenie organu w okolicznościach niniejszej sprawy niepoddanie się przez Skarżącego, będącego podmiotem profesjonalnym, kontroli organu koncesyjnego było rażącym naruszeniem warunków wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej określonych przepisami prawa. Kontrola organu koncesyjnego pozwala na ustalenie, jak koncesjonariusz wywiązuje się z zadań, które państwo - na mocy udzielonej mu koncesji - na niego scedowało. Wbrew ustaleniom Sądu I instancji, działanie Skarżącego w powyższym zakresie było świadomym pozaprawnym działaniem, nakierowanym na osiągnięcie określonego celu, którym było niepoddanie się kontroli. Przez wzgląd na fakt reglamentacji działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia, w przypadku niedopełnienia ciążących na podmiocie koncesjonowanym obowiązków, określonych przepisami ustawy o ochronie osób i mienia, organ koncesyjny jest uprawniony, a w pewnych sytuacjach wręcz zobligowany, do stosowania środków przymusu administracyjnego. Powyższe wynika z istoty koncesji, która jest publicznoprawnym uprawnieniem podmiotowym przyznanym decyzją właściwego organu administracji publicznej indywidualnie oznaczonemu podmiotowi, który spełnia ustawowo określone wymagania zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r ., III ARN 34/98, OSNAP 1999, nr 5, poz. 157).