Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) Protokolant Dorota Onyśk po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2021 r. sygn. akt VI SAB/Wa 112/21 w sprawie ze skargi M. P. na bezczynność i przewlekłość Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie uznania kwalifikacji zawodowych do wykonywania zawodu regulowanego oddala skargę kasacyjną.
Przedmiotem skargi kasacyjnej wniesionej przez Krajową Radę Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa (dalej: Organ lub Rada) jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt VI SAB/Wa 112/21. Wyrokiem tym wydanym na skutek skargi M. P. na bezczynność Rady Sąd I instancji stwierdził, że Krajowa Rada Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa dopuściła się bezczynności, uznając, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Wyznaczył też Radzie termin do rozpoznania wniosku M. P. w sprawie uznania kwalifikacji zawodowych do wykonywania zawodu regulowanego z dnia 27 grudnia 2020 r. uzupełnionego pismem z dnia 10 marca 2021 r. (zawodu inżyniera budownictwa w specjalności instalacji i urządzeń cieplnych, wentylacyjnych, gazowych i wodnokanalizacyjnych). W pozostałej części WSA oddalił skargę.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
M. P. (dalej: Skarżący) 27 grudnia 2020 r., złożył wniosek o uznanie jego kwalifikacji zawodowych do wykonywania zawodu regulowanego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie kwalifikacji uzyskanych w Wielkiej Brytanii. Jako podstawę żądania wskazał art. 13 ust. 1 oraz art. 16 § 1 ust. lit. b ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. z 2016 r., poz. 65, dalej: ustawa o uznawaniu kwalifikacji). W treści wniosku Skarżący podał, jakie posiada wykształcenie oraz kwalifikacje zawodowe i uprawnienia do wykonywania zawodu. Opisał także swoje doświadczenie zawodowe w zawodzie regulowanym ze wskazaniem okresów i form zatrudnienia oraz zajmowanych stanowisk, a także jakie odbył kursy i szkolenia, i jakie posiada z tego tytułu kwalifikacje. Do wniosku Skarżący załączył liczne dokumenty potwierdzające przywołane w treści wniosku fakty.
Następnie Rada zobowiązała Skarżącego do przedłożenia w terminie 7 dni, pod rygorem pozostawienia bez rozpoznania wniosku, m.in. dokumentów poświadczających jego doświadczenie zawodowe, zawierających wyszczególnienie obiektów budowlanych, przy których pełnił funkcje projektanta i zakresów prac/czynności wykonanych przy realizacji tych projektów; charakterystycznych parametrów ww. obiektów budowlanych oraz ich charakterystykę i konstrukcję; zaświadczenia właściwego organu poświadczającego, że jako inżynier nie został zawieszony ani nie pozbawiono go prawa wykonywania działalności/zawodu; dokumentu potwierdzającego posiadanie tytułu "[...] wydanego przez stowarzyszenie zrzeszone w [...]; dokumentów [...], certyfikatu rejestracyjnego spółki P. Ltd.; pisma [...]; dyplomu ukończenia studiów drugiego stopnia (magisterskich) na kierunku odpowiednim. Nadto Rada zobowiązała Skarżącego do jednoznacznego wskazania nazwy specjalności techniczno-budowlanej oraz jej zakresu zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz.U. z 2020 r., poz. 1333).
Z zachowaniem terminu Skarżący wyjaśnił, jakiej specjalności techniczno-budowlanej oraz jakiego zakresu wniosek dotyczy - art. 14 (1) (4) (b) ustawy (Dz.U. z 2020 r., poz. 1333) i art. 39 ustawy o uznaniu kwalifikacji zawodowych. Dodatkowo Skarżący stwierdził, że dokumenty potwierdzające doświadczenie zawodowe nie stanowią braku formalnego jego wniosku, w związku z czym wezwanie jest bezzasadne. Podniósł, że posiada ukończone kształcenie regulowane zgodnie z art. 3 (1) (e) dyrektywy 2005/36/WE, gdzie zgodnie z art. 13 (2) tejże dyrektywy zwalniają z obowiązku przedłożenia zaświadczenia o doświadczeniu zawodowym, tym samym przepisy ustawy o inżynierach wyraźnie wskazują, iż zaświadczenie o doświadczeniu zawodowym przedkłada się w sytuacji, gdy jest to wymagane, w niniejszej sytuacji nie jest to zaś wymagane. Analogiczna regulacja została wprowadzona do ustawy z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Skarżący wskazał na przepisy prawa krajowego i unijnego, zgodnie z którymi uznał żądanie przedstawienia niektórych dokumentów za niezasadne.