Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Sędzia del. WSA Urszula Wilk po rozpoznaniu w dniu 24 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r. sygn. akt VI SA/Wa 2080/18 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] sierpnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów dotyczących biokomponentów i biopaliw ciekłych 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. oddala skargę, 3. zasądza od A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 marca 2019 r., sygn. akt VI SA/Wa 2080/18 w sprawie ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. uchylił zaskarżoną decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z [...] sierpnia 2018 r., nr [...], w przedmiocie pisemnej interpretacji.
Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. złożyła [...] kwietnia 2018 r. do Dyrektora Generalnego Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa (zwanego dalej: Dyrektorem Generalnym KOWR) wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2017 r., poz. 285 z późn. zm., w skrócie: ustawa BIO). Jako przedmiot wniosku spółka wskazała interpretację przepisów ustawy o biokomponentach i biopaliwach dotyczących statusu wytwórcy w rozumieniu ustawy oraz możliwości zaliczania wytwarzanych przez wytwórcę biokomponentów na poczet realizacji obowiązków, o których mowa w powołanej ustawie. Spółka, jako podstawę złożenia wniosku o interpretację, wskazała art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2168 z późn. zm., zwanej dalej: u.s.d.g.). Celem spółki jest uzyskanie stanowiska organu co do tego, w jakich warunkach realizuje się obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej, tj. kary pieniężnej określonej przepisami ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Opisując aktualny status podała, że jest podmiotem prawa polskiego, zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego, prowadzącym skład o statusie składu podatkowego na terenie miasta C., w którym obecnie realizowane są procesy związane z wytwarzaniem, przetwarzaniem oraz magazynowaniem wyrobów stanowiących tzw. wyroby energetyczne w rozumieniu ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 43 z późn. zm.). Spółka dotychczas nie prowadziła działalności w zakresie wytwarzania biokomponentów, nie posiadała statusu wytwórcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 18 oraz art. 4 i nast. ustawy BIO, a co za tym idzie nie była wpisana do rejestru wytwórców prowadzonego przez Dyrektora Generalnego KOWR. Obecnie rozważa rozpoczęcie takiej działalności oraz uzyskanie statusu wytwórcy w rozumieniu ustawy o biopaliwach i biokomponentach. We wniosku zostało opisane zdarzenie przyszłe i określone trzy alternatywne scenariusze wykonywania działalności gospodarczej, w zależności od lokalizacji infrastruktury służącej do wytwarzania biokomponentów. Spółka podniosła, że pojęcie daniny publicznej zostało zdefiniowane w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2077, z późn. zm., zwanej dalej: u.f.p.). W myśl powołanego przepisu do danin publicznych zalicza się podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw. Zdaniem strony, w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, do danin publicznych należy zakwalifikować kary pieniężne. Uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa ma zagwarantować przedsiębiorcy, że nie zostanie obciążony sankcjami finansowymi lub karami w zakresie w jakim zastosował się do uzyskanej z właściwego organu pisemnej informacji.