4) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 11 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze poprzez nieuchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonej decyzji, pomimo naruszenia przez organ administracji powołanych wyżej przepisów postępowania i zamieszczenie w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Komisji Nadzoru Finansowego istotnego składnika decyzji - jej uzasadnienia, które nie pochodzi od organu uprawnionego do jej wydania,
- co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.
Szczegółową argumentację na poparcie zarzutów sformułowanych w petitum skargi kasacyjnej przedstawiono w jej uzasadnieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zarzuty skargi kasacyjnej nie są uzasadnione i dlatego skarga nie może być uwzględniona.
Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodać należy, że w przypadku oparcia skargi kasacyjnej na naruszeniu prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) wnoszący skargę kasacyjną musi mieć na uwadze, że dla ewentualnego uwzględnienia skargi kasacyjnej niezbędne jest wykazanie wpływu naruszenia na wynik sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.
Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez sąd I instancji wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa.
Uwzględniając istotę sporu prawnego rozpatrywanej sprawy, komplementarny charakter zarzutów kasacyjnych uzasadnia, aby rozpatrzeć je łącznie. W skardze kasacyjne sformułowano zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego, które nie mogą być uznane za usprawiedliwione. Podkreślenia przy tym wymaga, że niektóre zarzuty naruszenia przepisów postępowania są ściśle powiązane z zarzutami naruszenia prawa materialnego i w związku z tym w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu materialnoprawnego.
Odnosząc się zatem do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie publicznej poprzez błędną wykładnię przepisu polegającą na przyjęciu, iż "art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie nie wymaga aby decyzja o nałożeniu kary na członka zarządu miała walor ostateczności" oraz że "norma prawna powyższego przepisu zostaje spełniona już w chwili doręczenia decyzji pierwszoinstancyjnej", co zdaniem kasatora spowodowało w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tego przepisu polegające na jego niezastosowaniu i uznanie, że nałożenie kary pieniężnej na Skarżącego nastąpiło przed upływem przedawnienia, podczas gdy nałożenie tej kary nastąpiło w istocie po upływie przedawnienia, tj. po upływie 6 miesięcy od wydania decyzji, o której mowa w art. 96 ust. 1 ustawy o ofercie publicznej oraz ściśle z nim powiązanego zarzutu naruszenia prawa procesowego tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a., poprzez nieuchylenie przez WSA zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy została ona wydana pomimo bezprzedmiotowości postępowania z uwagi na upływ 6 miesięcznego terminu przedawnienia z art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie publicznej należy zauważyć, iż nie ma wątpliwości, że w rozpatrywanej sprawie występuje sytuacja, gdy upływ terminu przedawnienia nastąpił w trakcie postępowania z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. W obrocie prawnym występuje zatem nieostateczna decyzja organu, w której doszło do nałożenia na jednostkę określonego obowiązku - kary administracyjnej. Analizując wskazaną sytuację procesową należy wziąć pod uwagę, że formułując przepisy o przedawnieniu ustawodawca posługuje się w tym przypadku swoistym zwrotem, stanowiąc w art. 96 ust. 7 ustawy o ofercie publicznej, że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona po upływie wyznaczonego w tym przepisie okresu czasu (kara taka nie może być nałożona, jeżeli od wydania decyzji zawierającej tzw. sankcję pierwotną wydaną wobec emitenta upłynęło więcej niż 6 miesięcy).