Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal Sędzia NSA Stanisław Biernat (spr.) Sędzia NSA Tadeusz Cysek Protokolant Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "[...] C." Spółki z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1907/06 w sprawie ze skargi "[...] C." Spółki z o.o. w W. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w Warszawie z dnia [...] sierpnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za zajęcie pasa drogowego oddala skargę kasacyjną
Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 14 grudnia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1907/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] C. Sp. z o. o. z siedzibą w W. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty pieniężnej za zajęcie pasa drogowego autostrady.
Sąd pierwszej instancji przedstawiając w uzasadnieniu orzeczenia stan sprawy podał, że pismem z dnia 21 października 2005 r. [...] C. sp. z o.o. (nazywana dalej również spółką) zwróciła się do Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad - Oddział w P. z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego autostrady A2 (działka nr [...]) na terenie Obwodu Utrzymania Autostrady w B. w celu dalszej eksploatacji wieży telefonii komórkowej przez okres od dnia 8 grudnia 2005 r. do dnia 8 grudnia 2006 r. oraz o ustalenie wysokości opłaty pieniężnej za zajęcie pasa drogowego oraz sposobu jej uiszczenia.
W wyniku rozpatrzenia powyższego wniosku, decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad ustalił na wniosek spółki, na podstawie art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 2, ust. 3, ust. 5, ust. 11, ust. 13 i ust. 15 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 ze zm.), § 1 pkt 2, § 3 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (Dz. U. Nr 129, poz. 1369) oraz § 2 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (Dz. U. Nr 140, poz. 1481), opłatę za umieszczenie w pasie drogowym wieży telefonii komórkowej (obiekt + teren wygrodzony oraz kabel energetyczny) w okresie od 8 grudnia 2005 r. do dnia 8 grudnia 2006 r., określając jej wysokość na kwotę 32.327,52 zł i wskazując jednocześnie termin oraz sposób jej uiszczenia.
Wnioskiem z dnia 7 grudnia 2005 r. spółka [...] C. zwróciła się o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc o uchylenie decyzji z dnia 28 listopada 2005 r., wnosząc o jej uchylenie i ponowne ustalenie opłaty za zajęcie pasa drogowego pod stację bazową telefonii komórkowej. Spółka stwierdziła, że przy wyliczeniu opłaty za urządzenia stacji bazowej organ wadliwie zastosował przepisy § 1 pkt 3 i § 4 ust. 1 pkt. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (zwanego dalej rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r.), tym samym traktując umieszczenie urządzeń stacji bazowej jako umieszczenie w pasie drogowym obiektu budowlanego niezwiązanego z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego albo jako umieszczenie reklamy. Tymczasem, zdaniem skarżącej spółki, stację bazową telefonii komórkowej należy zakwalifikować jako urządzenie infrastruktury technicznej, niezwiązane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, co winno skutkować zastosowaniem w sprawie niższej opłaty wynikającej z § 1 pkt 2 i § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r. Ponadto skarżąca spółka podała, że przy wyliczeniu opłaty za teren wygrodzony pod stację bazową nieprawidłowo zastosowano § 1 pkt 4 i § 2 ust. 1 pkt 5 wymienionego powyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r., traktując tym samym ten teren, jako zajęty na prawach wyłączności w celach innych, niż wymienione w § 1 pkt 1-3 omawianego rozporządzenia. Tymczasem, w ocenie spółki, wygrodzony teren stacji należy traktować jako teren dotyczący urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego (§ 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia), albowiem teren ten jest zajęty wyłącznie w celu korzystania ze stacji bazowej telefonii komórkowej, tj. urządzeń infrastruktury technicznej. Zdaniem strony to, że w świetle § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 maja 2004 r. nie pobiera się za ten teren opłaty, nie uzasadnia stosowania w sprawie § 2 ust. 1 pkt 5 tego rozporządzenia.