Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Mleczko-Jabłońska Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Sędzia del. WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) Protokolant Anna Ważbińska-Dudzińska po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skarg kasacyjnych [A] Sp. z o.o. we W. i M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/Wr 973/15 w sprawie ze skarg [A] Sp. z o.o. we W. i M. W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we Wrocławiu z dnia [...]sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie kary pieniężnej za urządzanie gier na automacie poza kasynem gry 1. oddala skargi kasacyjne; 2. zasądza od [A] Sp. z o.o. we W. i M. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu po 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2016r., sygn. akt III SA/Wr 973/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargi [A] Sp. z o.o. we W. i M. W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we Wrocławiu z dnia [...] sierpnia 2015r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji wymierzającej karę pieniężną z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry.
Przedstawiając przyjęty za podstawę wyroku stan sprawy - Sąd I instancji stwierdził, że decyzją z dnia [...] stycznia 2015r. organ I instancji wymierzył [A] Sp. z o.o. we W. oraz M. W. - karę pieniężną z tytułu urządzania gier na automacie HOT FUN nr [...] poza kasynem gry w wysokości po 12.000 zł od każdej ze stron postępowania. Od decyzji tej nie złożono odwołania. W dniu [...] kwietnia 2015r. Spółka i M. W. złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, tj. po pierwsze z art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. poprzez ich rażąco błędne zastosowanie w kwestionowanej decyzji i tym samym nałożenie na stronę kary pieniężnej, podczas gdy powołany przepis, wespół z zakazem z art. 14 ust. 1 u.g.h., współtworzy "regulację techniczną" w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 2 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 ze zm.), zwanej dyrektywą nr 98/34/WE, a w konsekwencji, w braku notyfikacji projektu u.g.h. Komisji Europejskiej, nie może być on stosowany, zaś postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej wobec strony powinno zostać w tym stanie rzeczy umorzone; po drugie art. 145 § 2 o.p., poprzez rażące niestosowanie wynikającego z tego przepisu obowiązku doręczenia pism pełnomocnikowi strony, w sytuacji gdzie pełnomocnik D. W. został przez stronę ustanowiony i wskazany został adres do doręczeń pełnomocnika, a obowiązek wynikający z powołanego przepisu jest obligatoryjną powinnością, ciążącą na organach postępowania.
Po rozpoznaniu tego wniosku decyzją z dnia [...] czerwca 2015r. Dyrektor Izby Celnej we W. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w L. z dnia 27 stycznia 2015r., zaś decyzją z dnia 24 sierpnia 2015r. utrzymał tę decyzję w mocy.
Uzasadniając odmowę stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, Dyrektor wskazał na wyrażoną w art. 128 o.p. zasadę trwałości decyzji ostatecznych podnosząc, że wzruszenie decyzji ostatecznej w ramach instytucji stwierdzenia nieważności jest dopuszczalne tylko w ściśle określonych przypadkach, wymienionych w art. 247 o.p. Powołane we wniosku strony, jako przesłanka stwierdzenia nieważności, rażące naruszenie prawa (art. 247 § 1 pkt 3 o.p.) nie miało zdaniem organu miejsca. Za bezzasadny w szczególności uznał zarzut nieprawidłowego doręczenia decyzji wymierzającej karę pieniężną bezpośrednio stronom postępowania, bowiem odpowiednie pełnomocnictwa wpłynęły do organu 28 stycznia 2015r., tj. po dniu wydania i wysłania decyzji. Organ nie zgodził się także z zarzutem rażącego naruszenia wskazanych przez stronę we wniosku o stwierdzenie nieważności przepisów prawa materialnego. Stwierdził, że w powołanych przez stronę wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypowiedział się na temat technicznego charakteru art. 14 ust. 1 u.g.h. oraz przepisów przejściowych, tj. art. 129 ust. 2, art. 138 ust. 1 i art. 135 ust. 2 u.g.h., podczas gdy podstawą wydania decyzji w tej sprawie był art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., który w tym wyroku nie został poddany ocenie. Organ odwoławczy stwierdził, że nawet gdyby pominąć powyższą argumentację, uznając, że analizowany wyrok dotyczy także art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., to należy zauważyć, że w orzeczeniu TSUE nie przesądził jednoznacznie kwestii, czy przepisy tam wskazane (faktycznie art. 135 ust. 2, art. 138 ust. 1 i art. 129 ust. 2 u.g.h.) mają charakter "przepisów technicznych", wskazując jedynie, że taki ich charakter jest potencjalnie możliwy.