Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia del. WSA Maria Jagielska (spr.) Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 1870/09 w sprawie ze skargi W.B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od W.B. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 1870/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., po rozpoznaniu sprawy ze skargi W.B. uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2009 r. w przedmiocie zawieszenia praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wraz z poprzedzającą ją decyzją Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] lipca 2009 r.
Sąd oparł się na następującym stanie sprawy.
W.B. na mocy decyzji Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] kwietnia 2001r. uzyskał licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia. Pismem, które wpłynęło do Komendy Stołecznej dnia 19 maja 2009 r. Prokuratura Rejonowa W. przesłała Komendantowi Stołecznemu Policji kserokopię aktu oskarżenia przeciwko W.B. o czyn z art. 272 § 1 Kodeksu karnego - wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w orzeczeniu lekarskim nr 120/2007. Z treści aktu oskarżenia wynikało, że skarżący do lat 90 - tych leczył się z powodu epilepsji, co zataił przed lekarzem orzekającym o zdolności do pracy. Mając powyższe na uwadze Komendant Stołeczny Policji, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, decyzją z 15 lipca 2009 r. wydaną na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. - o ochronie osób i mienia (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221 ze zm.) zawiesił skarżącemu prawo wynikające z licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia. W uzasadnieniu do tej decyzji organ wskazał, że postępowanie karne w sprawie wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w orzeczeniu lekarskim o posiadaniu zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej poprzez zatajenie istotnych informacji nasuwa uzasadnioną wątpliwość co do faktycznych predyspozycji skarżącego do wykonywania zawodu pracownika ochrony.
Komendant Główny Policji nie uwzględnił odwołania skarżącego, utrzymując zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu podniósł, że organ administracyjny nie dokonuje weryfikacji zasadności wszczęcia postępowania karnego, nie rozstrzyga o winie skarżącego, nie bada również okoliczności w jakich doszło do zarzucanego czynu i jego kwalifikacji prawnej. Przedmiotem postępowania, w którym organ może zawiesić prawo wynikające z licencji pracownika ochrony fizycznej, nie jest ocena czy strona posiada zdolność psychofizyczną do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, ale czy rodzaj czynu, pod zarzutem popełnienia którego stoi w postępowaniu karnym, stanowi wystarczającą przesłankę do zastosowania sankcji administracyjnej, określonej w art. 32 ust. 2 ustawy o ochronie osób i mienia (zawieszenie praw wynikających z licencji pracownika ochrony fizycznej). Wobec tego za niezasadne Komendant Główny Policji uznał zarzuty dotyczące niepowołania biegłego lekarza celem ustalenia stanu zdrowia skarżącego.
Organ, odnosząc się do zarzucanego w postępowaniu karnym skarżącemu czynu i zestawiając go z wykonywaniem zadań pracownika ochrony fizycznej podniósł, że posiadanie zdolności psychofizycznej do wykonywania zadań na takim stanowisku, potwierdzonej orzeczeniem lekarskim wydanym przez uprawnione podmioty, stanowi jeden z warunków koniecznych dla korzystnego dla osoby ubiegającej się o licencję rozstrzygnięcia. Organ wskazał na charakter zarzucanego skarżącemu umyślnego przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów i na istotne okoliczności z nim związane, które mają ścisły związek z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu pracownika ochrony. Skarżący miał uzyskać orzeczenie, nie informując przeprowadzających badanie lekarzy o dolegliwościach dyskwalifikujących go do pracy w charakterze pracownika ochrony. Organ odwoławczy stwierdził, że racje interesu społecznego winny mieć w takim przypadku bezwzględne pierwszeństwo przed słusznym interesem strony w nieprzerwanym wykonywaniu zawodu pracownika ochrony.