Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska Sędzia del. WSA Maria Jagielska (spr.) Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M.N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 15 grudnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 1694/09 w sprawie ze skargi M.N. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o nałożeniu opłaty 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od Prezesa Głównego Urzędu Miar na rzecz M.N. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 15 grudnia 2009r., sygn. akt VI SA/Wa 1694/09 oddalił skargę M.N. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia 13 lipca 2009 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.
Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] lipca 2006 r. Prezes Głównego Urzędu Miar (GUM) udzielił skarżącej zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji, napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, a następnie organ ten decyzją z dnia 24 października 2006 r., działając na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494) i § 3 pkt 1 lit b) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 stycznia 2006 r. w sprawie opłat za czynności organów administracji miar wykonywane w ramach systemu tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 8, poz. 46) - określił skarżącej opłatę w wysokości 12.000,- złotych za wykonane czynności urzędowe.
Pismem z dnia 3 kwietnia 2009 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji Prezesa GUM, zaznaczając, że stanowiąca jej przedmiot opłata powinna być zawarta w ustawie, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, który stanowi, że dla ustalenia wysokości stawek danin publicznych przewidziano bezwzględny wymóg ustawowy. Wysokość stawki określono w rozporządzeniu, a nie w ustawie, wobec czego rozporządzenie ustalające stawki jest niezgodne z ww. przepisem Konstytucji RP.
W wyniku rozpoznania złożonego przez skarżącą wniosku, Prezes GUM decyzją z dnia [...] maja 2009 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 24 października 2006 r. W uzasadnieniu podniósł, że określając wysokość opłaty za wydane zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie instalacji, napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, działał w granicach i na podstawie prawa stosując § 3 pkt 1 lit b) powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 stycznia 2006 r. wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego określonego w art. 17 ust. 12 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych.
Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z dnia 13 lipca 2009 r.
WSA w W., oddalając skargę M.N. uznał, iż zarówno zaskarżona decyzja Prezesa Głównego Urzędu Miar, jak również utrzymana nią w mocy decyzja tego organu z dnia [...] maja 2009 r. nie naruszały prawa.
Sąd I instancji przyznał, że Prezes Głównego Urzędu Miar wydał sporną decyzję z dnia 24 października 2006 r. na podstawie przepisów - § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, które nie miały należytego umocowania ustawowego i w ten sposób dopuścił się naruszenia prawa. Jednak, jak stwierdził Sąd I instancji, przyjęta w Kpa. konstrukcja nieważności decyzji administracyjnej wiąże się ze szczególnie ciężkimi naruszeniami prawa, określonymi w art. 156 § 1 pkt 1-7 Kpa. Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest niewątpliwie instytucją szczególną, podważającą zasadę trwałości decyzji administracyjnych, a zatem sama istotna przesłanka uzasadniająca stwierdzenie nieważności decyzji, jak i fakt jej zaistnienia musi być oczywisty. Odnosząc powyższe do przesłanki wskazanej w pkt 2 komentowanego artykułu - rażącego naruszenia prawa, WSA podkreślił, że treść spornej decyzji musi pozostawać w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, na podstawie którego decyzja została wydana.