Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) Protokolant asystent sędziego Patrycja Kozłowska po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 595/15 w sprawie ze skargi E. G. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia oddala skargę kasacyjną.
Przedmiotem skargi kasacyjnej wniesionej przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej GITD lub organ) jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 595/15. Wyrokiem tym została uchylona decyzja GITD z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] i utrzymana tą decyzją w mocy decyzja Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego.
I
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.
Decyzją z dnia [...] października 2014 r. nr Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na E. G. (dalej także: strona) karę pieniężną w wysokości 15.000 złotych.
W wyniku przeprowadzonych [...] września 2014 r. pomiarów kontrolowanego czteroosiowego samochodu ciężarowego przewożącego piasek (ładunek podzielny) stwierdzono następujące naruszenia dopuszczalnych norm:
- nacisk na podwójnej osi napędowej wyniósł 26,75 t (po odjęciu 2% zaokrąglonych do 0,1 t w górę), co stanowiło przekroczenie o 7,75 t dopuszczalnej wartości (40,78%),
- rzeczywista masa całkowita samochodu ciężarowego wyniosła 39,75 t (po odjęciu 2% zaokrąglonych do 0,11 w górę), co stanowiło przekroczenie dopuszczalnej wartości o 7,75 t (24,21%). Wykonujący przejazd nie posiadał wymaganego na taki przejazd pojazdem nienormatywnym zezwolenia kategorii VII. Podstawą nałożenia kary były w szczególności przepisy: art. 140 ab ust. 1 pkt 3 lit. c) i ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2012 poz. 1137 ze zm., dalej: uprd), art. 41 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 2013 poz. 260 ze zm., dalej: udp), § 3 ust. 1 pkt 8, § 5 ust 1 pkt 5 lit. c) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. 2013 poz. 951, dalej: rozporządzenie).
Strona w odwołaniu od decyzji organu I instancji zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie za wiarygodne odczytów z urządzeń pomiarowych nieposiadających legalizacji i zamontowanych w samowolnie zorganizowanym punkcie kontroli oraz naruszenie art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.2013 poz. 267 ze zm., dalej: kpa) przez niedostateczne wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji.
Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z [...] grudnia 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, że pojazd został zważony przy pomocy przenośnych wag do pomiarów statycznych typu SAW 10 C/II, które w dniu kontroli miały ważne świadectwa zgodności. W ocenie organu zastosowanie do przedmiotowej kontroli przenośnych wag do pomiarów statycznych powodowało, że miejsce, gdzie przeprowadzono kontrolę, nie musiało podlegać ocenie pod kątem zgodności z wymogami określonymi w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 25 września 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać wagi samochodowe do ważenia pojazdów w ruchu, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. Nr 188 poz. 1345). Zaznaczył, że kontrolę w przedmiotowej sprawie przeprowadzono na miejscu do tych czynności przeznaczonym. GITD uznał za niemające znaczenia dla sprawy, czy dany punkt pomiarów posiadał konstrukcję zgodną z prawem budowlanym. Istotne było, że spełniał wymogi producenta wag. Za przygotowanie miejsca kontroli pojazdów odpowiada zarządca drogi. Organ uznał, że pomiary zostały przeprowadzone zgodnie z instrukcją obsługi wag. Pojazd był ważony przy pomocy dwóch wag umieszczonych w dołach fundamentowych. Wyniki pomiarów poszczególnych osi były sumowane, w wyniku czego otrzymano naciski na osiach wielokrotnych oraz masę całkowitą pojazdu. Organ wskazał, że rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać wagi nieautomatyczne oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. 2008 Nr 26 poz. 152) m.in. określa wagi o klasie dokładności od I do IIII. Ponadto dyrektywa 2009/23/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wag nieautomatycznych, którą stosuje się do wszystkich wag nieautomatycznych, w art. 2 ust. 2 wskazuje na możliwość wykorzystania wag nieautomatycznych do określania m.in. masy pojazdów w celu nałożenia kary. W dyrektywie tej brak jest stwierdzenia, że wagami o klasie dokładności IIII nie można dokonywać pomiaru masy całkowitej pojazdów. Przedmiotowe wagi były wagami IIII klasy dokładności. Organ wskazał też, że wyniki pomiaru wskazywały na znaczne przekroczenia dopuszczalnych parametrów, nawet przy uwzględnieniu błędów pomiaru. GITD uznał, że organ I instancji przeprowadził postępowanie z zachowaniem przepisów dotyczących tego postępowania.