Prezes ARM w decyzji z 11 maja 2018 r. wskazał, że stanowisko Skarżącej przedstawione przez nią we wniosku jest nieprawidłowe.
Na skutek odwołania Spółki od powyższej decyzji, zaskarżoną decyzją z 19 lipca 2018 r. Minister Energii, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w zw. z art. 127 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 poz. 1257 ze zm.; dalej zwaną " k.p.a."), art. 10 ust. 5 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.; dalej zwanej "u.s.d.g.") w związku z art. 21b ust. 14 ustawy o zapasach, utrzymał w mocy decyzję Prezesa ARM z 11 maja 2018 r.
W uzasadnieniu decyzji Minister Energii wyjaśnił, że Spółka dokonując przywozu produktów naftowych o kodzie CN 2710 19 43 jest handlowcem w rozumieniu art. 2 pkt 19 lit a ustawy o zapasach, zobowiązanym do uiszczania opłaty zapasowej na podstawie art. 21b ust. 1 tej ustawy. W świetle tej ustawy nie ma znaczenia, że produkt naftowy nabywany przez Spółkę nie jest wykorzystywany do celów napędowych czy opałowych, lecz przeznaczony jest do produkcji produktów smarnych niebędących paliwami w rozumieniu ustawy o zapasach. Minister Energii podniósł również, że olej napędowy w formie elementu składowego innego wyrobu nie jest już "olejem napędowym", o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. I ustawy o zapasach, ani żadnym innym z wymienionych w art. 2 pkt 2 ustawy o zapasach paliw, a zatem nie podlega odliczeniu od podstawy obliczenia opłaty zapasowej, o którym mowa w art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach.
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Spółka wniosła skargę, w której domagała się uchylenia obu wydanych w sprawie decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej zwanej "p.p.s.a.") oddalił skargę.
W ocenie Sądu I instancji Minister Energii dokonał prawidłowej wykładni przepisów ustawy o zapasach zgodnie z obowiązującymi w nauce prawa zasadami. WSA zgodził się ze stanowiskiem organów, że z punktu widzenia przedstawionych uregulowań nie ma znaczenia, że produkt naftowy nabywany przez skarżącą Spółkę o kodzie CN 2710 19 43 nie jest wykorzystywany do celów napędowych czy opałowych, lecz przeznaczony jest do produkcji produktów smarnych niebędących paliwami w rozumieniu ustawy o zapasach. Ustawa o zapasach w żadnym punkcie nie określa, że przywóz jedynie tych wolumenów produktów naftowych, które użytkownik wykorzysta do celów napędowych wiąże się z obowiązkiem uiszczenia przez producenta lub handlowca określonej opłaty zapasowej, bowiem tylko takie produkty można uznać za paliwo. Ustawa o zapasach w art. 2 pkt 2 w sposób jednoznaczny określa, że dla uznania konkretnego produktu za paliwo istotne jest nie przeznaczenie produktu ale spełnienie przez ten produkt warunków określonych w załączniku B rozdział 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1099/2008 w sprawie statystyki energii w odniesieniu do aktualizacji rocznych i miesięcznych statystyk dotyczących energii (Dz. Urz. UE L 304 z 14 listopada 2008 r., z późn. zm., dalej zwane "Rozporządzeniem UE w/s statystyki energii"), które w przypadku olejów napędowych odnoszą się głównie do spełnienia przez produkt parametrów fizyko-chemicznych i dotyczą wszystkich pośrednich produktów destylacji niezależnie od ich zastosowania.