Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędziowie NSA Joanna Kabat-Rembelska Czesława Socha Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 21 maja 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 236/07 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] 2006 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 maja 2007 r., o sygn. akt VI SA/Wa 236/07 oddalił skargę M. K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] września 2006 r. nr [...] w sprawie ustalenia wyniku egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką.
Sąd orzekał na podstawie następujących okoliczności faktycznych:
W dniu 8 lipca 2006 r. M. K., zwany dalej skarżącym, przystąpił do egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką przed Komisją egzaminacyjną ds. aplikacji adwokackiej przy Ministrze Sprawiedliwości działającą na obszarze właściwości Okręgowej Rady Adwokackiej w G. Uchwałą z dnia 11 lipca
2006 r. Komisja egzaminacyjna ustaliła, że M. K. otrzymał z egzaminu konkursowego 188 punktów, czyli wynik negatywny. Od powyższej uchwały M. K. złożył w dniu 3 sierpnia 2006 r. odwołanie do Ministra Sprawiedliwości, w którym zakwestionował prawidłowość odpowiedzi ustalonych w kluczu do pytań testowych o numerach 64, 86, 102, 113 i 162. Skarżący podniósł, że wymienione pytania zostały błędnie sformułowane, ponieważ na każde z nich możliwa była więcej niż jedna odpowiedź.
Po rozpoznaniu odwołania Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 75j ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002, Nr 123, poz. 1058 ze zm.) uznał, że egzamin konkursowy został przeprowadzony zgodnie z wymogami określonymi w przepisach prawa. Po przeanalizowaniu dokumentacji i ponownym przeliczeniu punktów w teście skarżącego organ odwoławczy stwierdził, że suma punktów otrzymanych przez M. K. została ustalona przez członków Komisji egzaminacyjnej prawidłowo i nie doszło do naruszenia art. 75i ust.1 p.o.a. Minister Sprawiedliwości odniósł się merytorycznie do pytań zakwestionowanych przez skarżącego.
W pytaniu nr 64 zostało sformułowanym następująco: "Według Kodeksu postępowania cywilnego, niewłaściwość miejscową sąd bierze pod rozwagę:
A. z urzędu w każdym stanie sprawy;
B. tylko na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy;
C. na zarzut pozwanego zgłoszony po wdaniu się w spór co do istoty sprawy, aż do zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji.", skarżący zakwestionował prawidłowość odpowiedzi "B" zawartej w kluczu i stwierdził, że poprawna jest odpowiedź "A". Zdaniem organu treść pytania nie dawała podstaw do przyjęcia, że chodziło w nim o właściwość miejscową wyłączną, jak twierdzi skarżący. W ocenie organu pytanie nr 64 dotyczyło sytuacji określonej w art. 202 k.p.c. Na uzasadnienie słuszności przyjętego stanowiska Minister Sprawiedliwości powołał się na orzeczenie Sądu Najwyższego z 15 stycznia 1974 r. (sygn. akt I CZ 5/74), że w świetle art. 202 k.p.c niewłaściwość miejscową, z wyjątkiem właściwości wyłącznej, sąd bierze pod uwagę tylko na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy.
W odniesieniu do pytania nr 86 o następującej treści: "Według Kodeksu postępowania cywilnego, złożenie wniosku o sprostowanie wyroku:
A. nie jest ograniczone terminem;