Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia del. WSA Stefan Kowalczyk Protokolant Anna Ważbińska-Dudzińska po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Spółka z o.o. w Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 2338/16 w sprawie ze skargi [A.] Spółka z o.o. w Z. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu partii produktu nieodpowiadającego wymaganiom w zakresie jakości handlowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od [A.] Spółka z o.o. w Z. na rzecz Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych 1350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, objętym skargą kasacyjną wyrokiem z 23 maja 2017 r., sygn. akt VI SA/Wa 2338/16, oddalił skargę [A.] Sp z o.o. w Z. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych (w skrócie: Główny Inspektor) z [...] września 2016 r. w przedmiocie kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu partii produktu nieodpowiadającego wymaganiom w zakresie jakości handlowej.
Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych z [...] czerwca 2016 r. o wymierzeniu [A.] Sp. z o.o. w Z. (dalej: skarżąca, Spółka) kary pieniężnej w wysokości 8 000,00 zł za naruszenie art. 7 ust. 1 lit. a) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/W-E i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz.Urz.UE. L 304/18 z 22 listopada 2011, str.18 ze zm.; dalej cyt. jako: rozporządzenie (UE) nr 1169/2011), poprzez wprowadzenie do obrotu 2 partii konserw (tj. 1128 kg wyrobu pod nazwą "[...]" konserwa wieprzowa sterylizowana Kuchnia Staropolska § 300 g oraz 1505 kg wyrobu pod nazwą "[...]" Gołąbki drobiowo-wieprzowe w sosie pomidorowym, produkt sterylizowany Kuchnia Staropolska § 700 g) nieodpowiadających wymaganiom jakości handlowej ze względu na wadę oznakowania polegającą na zastosowaniu w oznakowaniu określenia "Kuchnia Staropolska", nawiązującego do tradycyjnych receptur i metod wytwarzania żywności, w odniesieniu do produktu otrzymanego przy zastosowaniu nowoczesnych metod produkcji przemysłowej, z użyciem m.in. dozwolonych substancji dodatkowych E635, E621, E451, E407, E316 oraz innych składników charakterystycznych dla produkcji przemysłowej, tj. MOM z indyka, maltodekstyny, błonnika sojowego, izolatu białka sojowego.
Nie zgadzając się z powyższym orzeczeniem, Spółka wniosła skargę, w której domagała się uchylenia decyzji organów obu instancji, wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i zasądzenia kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.
Powołanym na wstępie wyrokiem WSA w Warszawie oddalił skargę Spółki na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325; dalej cyt. jako: p.p.s.a.) stwierdzając, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011 każdemu środkowi spożywczemu przeznaczonemu do dostarczenia konsumentowi finalnemu lub do zakładów żywienia zbiorowego muszą towarzyszyć informacje na temat żywności zgodne z wymogami określonymi tym rozporządzeniem. Rozporządzenie to określa ogólne zasady, wymogi i zakresy odpowiedzialności dotyczące informacji na temat żywności, a w szczególności etykietowania żywności (art. 1 ust. 2). WSA stwierdził, że skoro z przepisów rozporządzenia (art. 7 ust. 1 i 2) wynika m.in., że oznakowanie środka spożywczego, w tym jego nazwa, jako zasadniczy element tego oznakowania, nie może wprowadzać konsumenta w błąd, w tym w szczególności co do składu oraz metod wytwarzania tego produktu, to za prawidłowe należy uznać stanowisko organu wyrażone w zaskarżonej decyzji. Zdaniem sądu, część oznaczenia zakwestionowanych produktów, tj. określenie "Kuchnia Staropolska" może wprowadzać potencjalnych klientów w błąd, co do składu, czy też (oraz) metod wytworzenia (produkcji) spornych w sprawie artykułów rolno-spożywczych. W ocenie sądu nazwa ta tworzy mylne wyobrażenie o produkcie, a w sytuacji, gdy stanowi ona pierwszy i wiodący element informacji o samym produkcie, za oczywiste uznać należy również i to, że tym samym nie pozostaje bez wpływu na możliwość podjęcia w pełni racjonalnej decyzji o zakupie przez to, że wprowadza w błąd. Uwzględniając przytoczone przepisy i uznając potrzebę ochrony interesów konsumentów poprzez umożliwienie im podejmowania świadomego wyboru związanego ze spożywaną przez nich żywnością, sąd podzielił w tej sprawie stanowisko organu, że skład i sposób wytworzenia zakwestionowanych produktów rolno-spożywczych dysonował z ich nazwą, i w konsekwencji za uzasadnione uznał nałożenie na Spółkę kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu artykułu rolno-spożywczego niespełniającego wymagań jakości handlowej. Zdaniem sądu organy obu instancji w sposób prawidłowy zastosowały przepis art. 40a ust. 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2015 r. poz. 678 ze zm., dalej cyt. jako: ustawa o jakości handlowej), gdyż w sposób jasny i wyczerpujący uzasadniły wysokość wymierzonej kary.