Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Gabriel Jyż Sędzia del. WSA Zbigniew Czarnik (spr.) Protokolant Monika Tutak - Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "S." Spółki z o.o. w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 1604/11 w sprawie ze skargi "S." Spółki z o.o. w Ł. na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. 2. zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz "S." Spółki z o.o. w Ł. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt V SA/Wa 1604/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. (dalej: WSA w W.) oddalił skargę "S." Spółki z o.o. w Ł. (dalej: Spółka) na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] o odmowie wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.
Wyrok ten wydano w następującym stanie sprawy:
Podaniem z dnia 24 sierpnia 2010 r. Spółka zwróciła się do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: PFRON) z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis dla wydatków związanych z zakupem w ramach indywidualnych programów rehabilitacji (dalej: IPR) osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładzie pracy chronionej trzech samochodów osobowych o łącznej wartości brutto 91.519,68 zł oraz opłaceniem 3 kart pojazdów w kwocie 99 zł.
Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...], Prezes Zarządu PFRON odmówił Spółce wydania wnioskowanego zaświadczenia. Organ uznał, że wydatki poniesione na wskazane zakupy nie stanowiły wydatków poniesionych zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 ze zm.), dalej: rozporządzenie MPiPS z 1998 r. Nie wiązały się one ze zmniejszeniem ograniczeń zawodowych pracowników, z których każdy cierpi na zmiany chorobowe kręgosłupa. Wyposażenie stanowiska pracy w samochód zwiększyło mobilność pracowników i komfort pracy niezależnie od tego, przez kogo praca jest wykonywana. Kryteriów prawnych nie spełniał także wydatek na karty parkingowe, ponieważ jego poniesienie nie jest związane z osobą, która będzie prowadziła pojazd. Niezależnie od tego, część wydatków nie została pokryta bezpośrednio ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej: zfron), lecz zrefundowana po tym, jak należności te zostały zapłacone z rachunku obrotowego Spółki (jej środków własnych).
Od powyższego postanowienia Spółka wniosła zażalenie.
Po jego rozpatrzeniu postanowieniem z dnia [...] czerwca 2011 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej utrzymał zaskarżone rozstrzygnięcie w mocy. Organ odwoławczy podkreślił, że nie wszystkie zgłoszone przez Spółkę wydatki zostały pokryte bezpośrednio ze środków zfron. Uznał, że rekompensowanie wydatków poniesionych z innego rachunku pracodawcy środkami zfron jest niezgodne z przepisami art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.), dalej: u.r.z., oraz rozporządzenia MPiPS z 1998 r. i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm.), dalej jako: rozporządzenie MPiPS z 2007 r., które nie przewidują wydatku w postaci refundacji. Wydatki ze środków zfron powinny być pokryte bezpośrednio z tego rachunku. Refundacja stanowiłaby o przekwalifikowaniu środków zfron, które są środkami publicznymi powierzonymi pracodawcy do zarządzania, na środki własne, co nie zostało przewidziane w przepisach. Minister podkreślił przy tym, że podstawą kwalifikacji pomocy jako de minimis jest nie tylko cel wydatku, ale także źródło jego finansowania.