Nieuzasadnione są zarzuty wskazane w pkt 2 lit. b i c petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 24 i art. 26 ust. 1 p.w.p. za pomocą których autor skargi kasacyjnej podnosi, że Sąd I instancji nieprawidłowo zaakceptował stanowisko organu, pomimo iż UP - wobec braku cechy przemysłowego stosowania spornego wynalazku - stwierdził, że nie jest konieczne badanie, czy sporny wynalazek jest nowy oraz czy posiada poziom wynalazczy.
Odnosząc się do tych zarzutów podkreślenia wymaga, że Urząd Patentowy w postępowaniu spornym o unieważnienie prawa związany jest granicami złożonego przez wnioskodawcę wniosku. Organ w toku postępowania w przedmiocie unieważnienia patentu - wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej - nie bada raz jeszcze spełnienia wszystkich przesłanek zdolności patentowej, zatem nie powiela postępowania zgłoszeniowego o udzielenie ochrony, lecz w istocie rozpoznaje zarzuty dotyczące konkretnych aspektów wadliwości patentu podniesione przez wnioskodawcę (por. A. Michalak, w: Prawo własności przemysłowej. Komentarz, Warszawa 2016, s. 250; zob. także wyroki NSA: z 20 marca 2013 r., II GSK 2259/11; z 10 sierpnia 2010 r., II GSK 746/09, CBOSA).
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wnioskodawca we wniosku o unieważnienie patentu na sporny wynalazek zarzucił przede wszystkim brak stosowalności przedmiotowego patentu i niemożność urzeczywistnienia wynalazku przez znawcę. Podniósł, że sporny wynalazek w dacie zgłoszenia nie nadawał się do przemysłowego stosowania.
Należy uznać za prawidłowe stanowisko organu zaakceptowane przez Sąd I instancji, który uznając za zasadny zarzut braku stosowalności i braku ujawnienia spornego wynalazku stwierdził, że zbędne jest rozstrzyganie co do istnienia poziomu wynalazczego czy nowości spornego wynalazku, bowiem w istocie są one bezprzedmiotowe i nie mają już wpływu na treść rozstrzygnięcia. Taki pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA (por. wyroki NSA: z 20 września 2011 r., II GSK 837/10; z 5 kwietnia 2006 r., II GSK 16/06, CBOSA).
Nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 33 ust. 31 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię, ponieważ Sąd I instancji nie dokonywał wykładni tego przepisu, a zatem nie mógł go naruszyć.
Nie jest również trafny zarzut naruszenia art. 89 ust. 1 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię, dlatego że kasator nie wyjaśnił, na czym polegała błędna wykładnia tego przepisu oraz jaka powinna być jego właściwa interpretacja, zatem uniemożliwia to merytoryczne ustosunkowanie się do tego zarzutu.
Z tych wszystkich przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej i orzekł jak w sentencji wyroku na mocy art. 184 p.p.s.a.