Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia del. WSA Jacek Czaja (spr.) Protokolant Marta Zawadzka po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej ze skargi kasacyjnej K. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15 września 2011 r. sygn. akt II SA/Go 535/11 w sprawie ze skargi K. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz K. W. kwotę 1750 (tysiąc siedemset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt II SA/Go 535/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę K. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej powoływanego także jako "GITD") z dnia [...] stycznia 2011 r., nr [...], która utrzymała w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej zwanego także "WITD") z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...], którą nałożono na skarżącego karę pieniężną za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.
I
Sąd pierwszej instancji wskazał w swoim rozstrzygnięciu ustalenia faktyczne i stanowisko organów administracji. Organy te, wskutek przeprowadzonej w dniu [...] marca 2007 r. kontroli w siedzibie przedsiębiorcy, stwierdziły wyszczególnione w protokole kontroli naruszenia przepisów z zakresu transportu drogowego, mające miejsce w 2006 r. W związku ze stwierdzonymi uchybieniami organ I instancji decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. nałożył na K. W. karę pieniężną w wysokości 30000 zł, wskazując jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8, ust. 2 pkt 2, ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.; dalej powoływanej jako "utd"), art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i 2135/98 jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE L 102 z dnia 11 kwietnia 2006 r., s. 1) i art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r., s. 8, ze zm.) oraz l.p. 6.5.3., l.p. 6.5.4., l.p. 10.3 lit. b, 11.4.1 załącznika do utd, a także art. 21 ust. 1, ust. 2, art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199, poz. 1671 ze zm.). Po rozpoznaniu odwołania strony, GITD utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu odwoławczego. Organ odwoławczy nie podzielił w szczególności podniesionego przez przedsiębiorcę zarzutu przedawnienia zobowiązania z tytułu nałożonej kary pieniężnej. Stwierdził bowiem, że decyzja organu Inspekcji Transportu Drogowego nakładająca karę pieniężną jest formą wymierzenia sankcji administracyjnej za niezgodne z prawem działania podmiotu karanego. Źródłem obowiązku uiszczenia kary pieniężnej nie jest zatem stosunek publicznoprawny, lecz określone zachowanie, które zostaje negatywnie ocenione przez ustawodawcę. Tym samym w sprawach kar administracyjnych nakładanych przez organy Inspekcji Transportu Drogowego nie znajduje zastosowania Dział III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), z uwagi na fakt, iż kary te nie mogą być uznane za "niepodatkową należność budżetową". W konsekwencji, w stosunku do kar pieniężnych, o których mowa w art. 92 ust. 1 utd nie mają zastosowania przepisy dotyczące przedawnienia zobowiązań podatkowych. Natomiast przepisy ustawy o transporcie drogowym nie przewidują przedawnienia zobowiązań wynikających z nałożonych kar pieniężnych.