Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędziowie Kazimierz Brzeziński NSA Cezary Pryca (spr.) Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. G. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z dnia 21 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Sz 150/07 w sprawie ze skargi M. G. na wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia [...] października 2006 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia dewizowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. G. na rzecz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. postanowieniem z 21 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 150/07, odrzucił skargę M. G. na wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z [...] października 2006 r., nr [...], w przedmiocie badania przestrzegania przez rezydentów i nierezydentów ograniczeń i obowiązków określonych w przepisach prawa dewizowego oraz warunków udzielonych zezwoleń dewizowych za 2001 rok.
Sąd oparł swoje ustalenia na następującym stanie faktycznym. M. G. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. wynik kontroli Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z [...] października 2006 r. nr [...], wnosząc o jego uchylenie w całości oraz zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że wynik kontroli dotyczył badania przestrzegania przez rezydentów i nierezydentów ograniczeń oraz obowiązków określonych w przepisach prawa dewizowego a także warunków udzielonych zezwoleń dewizowych za 2001 rok.
Sąd I instancji stwierdził, że w orzecznictwie podkreśla się, iż wynik kontroli, który stanowi akt lub czynność organów administracji, podlega kognicji sądów administracyjnych o ile organ wydając wynik kontroli, nałoży na stronę obowiązki lub ustali jej prawa (orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lutego 2005 r., sygn. akt FSK 1714/04, publ. FK 2005/12/75, lex nr 178615). Istotą wyniku kontroli jest wskazanie nieprawidłowości w danym stanie faktycznym lub prawnym, celem umożliwienia kontrolowanemu doprowadzenie stanu wadliwego do stanu zgodnego z przepisami prawa. W związku z powyższym wydanie wyniku kontroli jest czynnością mającą na celu ustalenie błędów i zalecenie ich usunięcia i nie ma on charakteru aktu ustalającego prawa lub obowiązki. W ocenie Sądu I instancji, uznać należy, że wynik kontroli zazwyczaj nie ma charakteru władczego rozstrzygnięcia organu administracji publicznej (decyzji, postanowienia), a jego wydanie stanowi czynności o charakterze materialno-prawnym, niemniej jeżeli poprzez dokonanie czynności (aktu), polegającego na wydaniu wyniku kontroli stwierdzono, iż kontrolowanemu przysługują określone prawa lub ciążą na nim obowiązki, to wynik kontroli należy uznać za inne czynności (akty), w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.)
Sąd stwierdził, że ponieważ przedmiotowy wynik kontroli nie dotyczy uprawnień lub obowiązków kontrolowanego, wynikających z przepisów prawa, a zatem nie należy do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 p.p.s.a., w związku z powyższym nie podlega kognicji sądów administracyjnych.
W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego M. G. wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Skargę kasacyjna oparł na przesłance wynikającej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a poprzez naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy :