Poza tym uzasadnienie zaskarżonego wyroku należy uznać za wewnętrznie sprzeczne. Z jednej bowiem strony Sąd I instancji stwierdza, że skarżący nie wykazał, aby sytuacja majątkowa jego rodziny, w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, była tak wyjątkowo trudna, że opłacanie należności (chociażby w ratach) pozbawiłoby jego rodzinę możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (str. 13 uzasadnienia). Z drugiej zaś strony Sąd twierdzi, że skarżący formalnie spełnia przesłanki do umorzenia w oparciu o powołane powyżej rozporządzenie jednakże podjęcie takiej decyzji prowadziłoby niewątpliwie do definitywnej rezygnacji ZUS z możliwości dochodzenia należności z tytułu składek (str. 12 uzasadnienia).
Mając na uwadze tak zaprezentowane stanowisko Sądu I instancji należy wskazać, że w razie wykazania przez wnioskodawcę podstaw dla umorzenia należności składkowych ZUS, stosownie do przepisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 2003 r. uznaniowy charakter takiej decyzji mógłby przemawiać za odmową uwzględnienia wniosku strony jedynie w sytuacji wykazania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych istnienia ważnego interesu publicznego przemawiającego za odmową uwzględnienia wniosku strony (por. wyrok NSA z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt II GSK 203/11). Niemniej jednak, uzasadnieniem istnienia ważnego interesu nie może być z pewnością twierdzenie Sądu I instancji, że organ nie mógł umorzyć tych należności pomimo spełnienia przesłanki do ich umorzenia, ponieważ prowadziłoby to do definitywnej rezygnacji ZUS z możliwości dochodzenia tych należności. Takie stwierdzenie podważa i czyni iluzoryczną instytucję umorzenia przedmiotowych należności. Zawsze przecież ich umorzenie w przypadku spełnienia przez wnioskodawcę odpowiednich warunków przewidzianych w ww. przepisach prawa -będzie prowadziło do definitywnej rezygnacji ZUS z możliwości ich dochodzenia.
Ponownie rozpoznając sprawę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uwzględni dokonaną przez NSA wykładnię prawa i dokona oceny zaskarżonej decyzji pod kątem rozważenia przez organ okoliczności, o których mowa w ww. przepisach prawa materialnego.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a.
O zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.