Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.) Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Protokolant starszy asystent sędziego Michał Stępkowski po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 726/15 w sprawie ze skargi M. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia Nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego który został przeprowadzony w dniach 19-21 marca 2014 r. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. D. na rzecz Komisji Egzaminacyjnej II stopnia Nr [...] przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego który został przeprowadzony w dniach 19-21 marca 2014 r. 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 21 sierpnia 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 726/15 oddalił skargę M. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II Stopnia nr 4 przy Ministrze Sprawiedliwości do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach egzaminu radcowskiego, który został przeprowadzony w dniach [..]-[..] marca 2014 r. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia:
Skarżący M. D. w dniach [...]-[...] marca 2014 r. przystąpił do egzaminu radcowskiego, który składał się z czterech części. Z zadania z zakresu prawa karnego otrzymał ocenę bardzo dobrą, z prawa gospodarczego ocenę dostateczną, z prawa administracyjnego ocenę dostateczną, natomiast z prawa cywilnego niedostateczną przy dwóch cząstkowych ocenach niedostatecznych.
Z akt sprawy wynika, że zadanie egzaminacyjne z prawa cywilnego polegało na przygotowaniu apelacji lub w przypadku uznania, że brak jest podstaw do jej wniesienia, na sporządzeniu opinii prawnej.
Egzaminatorzy ocenili pracę skarżącego jednolicie na ocenę niedostateczną, gdyż ich zdaniem w zadaniu egzaminacyjnym z zakresu prawa cywilnego celowym było wniesienie apelacji na korzyść pozwanego od wyroku uwzględniającego powództwo. Skarżący zastosował zbyt szeroki zakres zaskarżenia obejmujący także część oddaloną. W apelacji nie podniesiono szeregu zarzutów, a zdaniem egzaminatorów należało podnieść zarzut naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. polegający na dokonaniu przez sąd sprzecznych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, przez ustalenie, że pozwany był posiadaczem spornego samochodu w dniu 8 września 2011 r., wbrew ustaleniom wynikającym z dokumentów prokuratury, iż najwcześniej w dniu 22 grudnia 2011 r. samochód został wydany pozwanemu, a w związku z tym od tej daty można mówić o pozwanym jako o posiadaczu pojazdu.
Zarzuty prawa materialnego powinny dotyczyć naruszenia art. 475 § 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na wadliwym określeniu daty, od której powstało roszczenie powoda o zapłatę odszkodowania tj. błędne przyjęcie daty 8 września 2011 r. - daty wydania postanowienia prokuratury o zwrocie dowodu rzeczowego, zamiast daty zbycia pojazdu przez pozwanego tj. 22 lutego 2012 r.; naruszenia art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 336 k.c. - poprzez jego wadliwe zastosowanie w zakresie zasądzenia wynagrodzenia za korzystanie z samochodu w okresie od dnia 4 listopada 2011 r. do dnia 22 grudnia 2011 r. na skutek błędnego przyjęcia, że pozwany w tym okresie był posiadaczem samochodu; naruszenie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. - poprzez wadliwe zastosowanie, polegające na zasądzeniu odsetek za okres od 4 listopada 2011 r. do 6 grudnia 2011 r., pomimo, iż pozwany nie opóźniał się w tym okresie ze spełnieniem świadczenia, bowiem, pismo informujące o zmianie powództwa (na zasądzenie odszkodowania) doręczono mu w dniu 6 grudnia 2011 r.; naruszenie art. 98 § 1 k.p.c. przez błędne zastosowanie i art. 100 k.p.c. przez brak zastosowania, w konsekwencji niezastosowanie zasady proporcjonalnej odpowiedzialności za koszty postępowania w sytuacji oddalenia części powództwa.