Skarga kasacyjna na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości ds. odwołań od wyników egzaminu radcowskiego w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zabłocka (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Dorota Onyśk po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 maja 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 325/16 w sprawie ze skargi A. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości ds. odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia 25 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A. D. na rzecz Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości ds. odwołań od wyników egzaminu radcowskiego kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6171 Radcowie prawni i aplikanci radcowscy
Inne orzeczenia z hasłem:
Uprawnienia do wykonywania zawodu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Sprawiedliwości
Uzasadnienie strona 1/11

Wyrokiem z dnia 5 maja 2016 r., sygn. akt VI SA/Wa 325/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. D. na uchwałę Komisji Egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia 25 listopada 2015 r. nr DZP-II-614-314/15 w przedmiocie ustalenia wyniku egzaminu radcowskiego.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniach od 11 do 13 marca 2015 roku skarżąca przystąpiła do egzaminu radcowskiego przed Komisją Egzaminacyjną do przeprowadzenia egzaminu radcowskiego w 2015 r. z siedzibą we Wrocławiu (dalej też jako: Komisja I stopnia).

Uchwałą z dnia 8 kwietnia 2015 roku nr 51/2015 Komisja I stopnia stwierdziła, że skarżąca uzyskała negatywny wynik z egzaminu radcowskiego. W uzasadnieniu Komisja podkreśliła, że skarżąca z zadania z zakresu prawa karnego otrzymała ocenę dostateczną, z zadania z zakresu prawa cywilnego ocenę dostateczną, z zadania z zakresu prawa gospodarczego ocenę dostateczną, zaś z zadania z zakresu prawa administracyjnego ocenę niedostateczną. Komisja wskazała, że zgodnie z art. 36(6) ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r., poz. 507 ze zm. dalej: u.r.p.) pozytywny wynik z egzaminu radcowskiego otrzymuje zdający, który z każdej części egzaminu radcowskiego otrzymał ocenę pozytywną.

Skarżąca, rozwiązując zadanie z prawa administracyjnego, przygotowała skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Obydwoje egzaminatorzy, którzy sprawdzali jej pracę, wystawili z niej oceny niedostateczne. Uchwałą z dnia 8 kwietnia 2015 r. Komisja I stopnia stwierdziła, że skarżąca uzyskała negatywny wynik z egzaminu radcowskiego wobec uzyskania oceny niedostatecznej z zadania z zakresu prawa administracyjnego.

Po rozpoznaniu odwołania skarżącej od powyższej uchwały Komisja Egzaminacyjna II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości do spraw odwołań od wyników egzaminu radcowskiego z dnia 25 listopada 2015 r. (dalej: Komisja II stopnia, Komisja odwoławcza) utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.

Komisja II stopnia odnosząc się do odwołania zawierającego szczegółową analizę recenzji obu egzaminatorów oraz zwrotów użytych przez zdającą w ocenianej pracy - wskazała, że odwołująca nie odnosi się wprost do podstawowych zarzutów zawartych w recenzji. Za egzaminatorami stwierdziła, iż kluczowymi zarzutami w sprawie były:

- naruszenie zasady dobrego sąsiedztwa z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

- błędne wyznaczenie obszaru analizowanego dla potrzeb wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania przestrzennego,

- brak obligatoryjnych części decyzji wymaganych przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury.

Komisja odwoławcza zauważyła, że co prawda skarżąca postawiła w skardze zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U z 2015 r., poz.199, dalej u.p.z.p.) - jednakże w petitum nie wskazała, na czym miała polegać jego błędna wykładnia, czy też niewłaściwe zastosowanie. W uzasadnieniu zawarte zostało jedno zdanie stanowiące rozwinięcie tego zarzutu, jednak bez żadnego powiązania z błędnym określeniem obszaru analizowanego - co leżało u podstaw naruszenia zasady dobrego sąsiedztwa. W pracy nie wskazano ani nie uzasadniono zarzutu błędnego określenia obszaru analizowanego. Co więcej, skarżąca błędnie zinterpretowała przepis określający granice tego obszaru wskazując, że "przepisy stanowią te granice nieostro poprzez określenie ich na, nie mniej niż 50 m a nie więcej niż trzykrotność frontu działki".

Strona 1/11
Inne orzeczenia o symbolu:
6171 Radcowie prawni i aplikanci radcowscy
Inne orzeczenia z hasłem:
Uprawnienia do wykonywania zawodu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Sprawiedliwości