Skarga kasacyjna na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym stacji bazowej telefonii komórkowej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia NSA Joanna Kabat-Rembelska (spr.) Sędzia del. WSA Cezary Kosterna po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 1617/21 w sprawie ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na umieszczenie w pasie drogowym stacji bazowej telefonii komórkowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie strona 1/6

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej także: Sąd lub Sąd pierwszej instancji), wyrokiem z 7 września 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 1617/21, oddalił skargę P. (obecnie: X.; dalej także: spółka lub skarżąca) na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (dalej także: GDDKiA lub organ) z 22 marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z 24 października 2014 r., wydaną na podstawie art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 3, ust. 6, ust. 7, ust. 11, ust. 13, ust. 13a i art. 40d ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.; dalej: u.d.p.) oraz § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 lipca 2011 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg, których zarządcą jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (Dz. U. Nr 148, poz. 886; dalej: rozporządzenie) w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.; dalej: k.p.a.), zezwolił P. na umieszczenie, na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2024 r., w pasie drogowym drogi krajowej nr 7 - parking drogowy "M" (działka o numerze ewid. [...], obręb M., jedn. ewid. Z.), stacji bazowej telefonii komórkowej, stanowiącej obiekt niezwiązany z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, o łącznej powierzchni rzutu poziomego zabudowy 50 m2. W decyzji określono opłatę roczną za zajęcie pasa drogowego w wysokości 14.600 zł (zgodnie z wyliczeniem: 50x0,80x365 = 14.600 zł, gdzie: 50 m2 - to powierzchnia rzutu poziomego obiektu budowlanego umieszczonego w pasie drogowym; 0,80 zł/m2 - to stawka opłaty za każdy dzień zajęcia 1 m2 pasa drogowego; 365 dni - liczba dni zajęcia w 2015 r.).

P. wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji GDDKiA z 24 października 2014 r., z uwagi na to, że jest ona dotknięta wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Zdaniem spółki opłata za zajęcie pasa drogowego została błędnie ustalona na podstawie § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podczas gdy w sprawie miał zastosowanie § 5 tego rozporządzenia.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z 22 marca 2021 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z 24 października 2014 r., uznając, że nie jest ona dotknięta wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W uzasadnieniu decyzji organ zwrócił uwagę, że w oparciu o analizę orzecznictwa oraz poglądy doktryny, stacja bazowa telefonii komórkowej stanowi całość techniczno-użytkową wraz z jej instalacjami oraz urządzeniami i w rozumieniu Prawa budowlanego stanowi obiekt budowlany, na który wymagana jest decyzja o pozwoleniu na budowę. Jest to bowiem budowla wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zaznacza się szczególnie, że niezależnie od posadowienia stacji telefonii komórkowej, czy to na innym obiekcie budowlanym, czy na istniejącym budynku, czy jako obiekt wolnostojący stacja bazowa telefonii komórkowej jest zwartą całością. Urządzeniami infrastruktury telekomunikacyjnej, zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne, są natomiast urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych (czyli np. telefonów, routerów, komputerów) oraz w szczególności linie, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt, wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji. Z definicji wynika więc, że są to poszczególne urządzenia potrzebne do korzystania z usług telekomunikacyjnych, niestanowiące całości. Dlatego też stacji telefonii komórkowej nie można zakwalifikować jako urządzenia infrastruktury technicznej niezwiązanej z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. W konsekwencji powyższego, brak jest podstaw do przyjęcia, że wydanie decyzji z 24 października 2014 r. w oparciu między innymi o § 4 ust. 1 pkt 1 w związku z § 1 pkt 1 rozporządzenia stanowiło rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Strona 1/6