Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Dorota Dąbek (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Czaja Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skarg kasacyjnych [...], [...], [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 1131/17 w sprawie ze skarg [...], [...], [...] na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych 1. oddala skargi kasacyjne; 2. zasądza od [...], [...], [...] po [...] złotych na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji, WSA) wyrokiem z 20 grudnia 2017 r. sygn. VI SA/Wa 1131/17, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) oddalił skargi R. K., G. K. i W. J. (dalej: Strony, skarżący) na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: KNF, Komisja) z (...), nr (...), w przedmiocie kary pieniężnej.
Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.
W dniu (...) Komisja Nadzoru Finansowego wydała decyzję administracyjną, sygn. (...), w przedmiocie nałożenia na R. K., G. K. oraz W. J. kar pieniężnych w związku z posiadaniem akcji spółki (...) SA z siedzibą w T. (dawniej (...) SA) w okresie do dnia (...).
Skarżący złożyli wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wymienioną decyzją, w których zaskarżyli decyzję w całości oraz zarzucili Komisji naruszenie art. 68 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn.: Dz. U. 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej także: o.p.) w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 60 pkt 7 i art. 67 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t. jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm., dalej także: u.f.p.), a także w związku z art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 11 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (t. jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1289 ze zm., dalej: u.nadz.) w zw. z art. 97 ustawy o ofercie poprzez wydanie decyzji po terminie przedawnienia. Ponadto G. K. w swoim wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzuciła Komisji naruszenie art. 87 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (t. jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1382 ze zm., dalej także: u.of. albo ustawa o ofercie), polegające na nieuwzględnieniu prokonstytucyjnej wykładni tego przepisu, mimo że przepis ten budzi poważne wątpliwości co do jego zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (t. jedn.: Dz. U.
z 1997 r., nr 78, poz. 483 ze zm., dalej także: Konstytucja RP albo Konstytucja).
Komisja Nadzoru Finansowego decyzją z (...), nr (...), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a.) w związku z art. 11 ust. 1 i 5 u.nadz. (t. jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 196 ze zm.) oraz art. 97 ust. 1 pkt 2 i 3 w zw. z art. 69 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 1 pkt 5 w zw. z ust. 4 pkt 1 i 3 i ust. 5 pkt 1 w zw. z art. 74 ust. 1 u.of. utrzymała w mocy swoją decyzję z (...), sygn. (...).
Skarżący złożyli oddzielne skargi do Sądu, w których zarzucili naruszenie przez Komisję: art. 68 § 1 w zw. z art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej oraz w zw. z art. 67 ustawy o finansach publicznych, poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż pieniężna kara administracyjna, wymierzona przez Komisję Nadzoru Finansowego, z uwagi na swój sankcyjny charakter nie mieści się w kategorii niepodatkowych należności budżetowych, o których mowa w Ordynacji podatkowej i nie stosuje się do niej art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej, a przez to niezastosowanie tego przepisu w sprawie, podczas gdy przedmiotowa kara pieniężna spełnia przesłanki do uznania jej za niepodatkową należność budżetową, do której mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej, w tym przepisy o przedawnieniu, oraz pomimo tego, że stosowanie tego przepisu do kar pieniężnych nakazuje art. 67 ustawy o finansach publicznych. Wobec powyższego, skarżący zaskarżyli w całości decyzję Komisji Nadzoru Finansowego oraz decyzję utrzymującą ją w mocy oraz wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na ich rzecz od Komisji Nadzoru Finansowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.