Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia NSA Jan Bała Sędzia del. WSA Dorota Dąbek (spr.) Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia 2015 r. sygn. akt VI SAB/Wa 65/15 w punkcie 1 w sprawie ze skargi [A.] Sp. j. w P., [B.] Sp. z o.o. Sp.k. w P., [C.] Sp. z o.o. Sp.k. w P. oraz [D.] Sp. j. w P. na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie bezczynności organu w sprawie wydania zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Komisji Nadzoru Finansowego na rzecz [A.] Sp. j. w P., [B.] Sp. z o.o. Sp.k. w P., [C.] Sp. z o.o. Sp.k. w P. oraz [D.] Sp. j. w P. solidarnie kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2015r., sygn. akt VI SAB/Wa 65/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi [A.] sp.j. z siedzibą w P., [B.] sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w P., [C.] sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w P. oraz [D.] sp.j. z siedzibą w P. na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w sprawie wydania zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej stwierdził, że bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (pkt 1 wyroku), umorzył postępowanie sądowe w pozostałym zakresie (pkt 2 wyroku) oraz zasądził od Komisji Nadzoru Finansowego solidarnie na rzecz skarżących kwotę 357 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 3 wyroku).
Powyższy wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:
[A.] s.j., [B.] spółka z o.o. (po przekształceniu [B.] sp. z o.o. sp.k.), [C.] sp. z o.o. sp. komandytowo-akcyjna (po przekształceniu [C.] Spółka sp. z o.o. sp.k.), [D.] sp.j. - założyciele [E.] z siedzibą w P. wnieśli skargę na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego (zwana dalej: KNF). W uzasadnieniu skargi wskazano, że skarżony organ działając na podstawie art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r. poz. 267 z późn., cyt. dalej jako kpa) w związku z art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1149 z późn. zm.), powiadomił założycieli [E.] o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku z dnia 2 stycznia 2014r. o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w Grupach 8 i 9 Działu II zgodnie z załącznikiem do ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013r. poz. 950 z późn. zm.). KNF stwierdziła, że plan działalności załączony do wniosku nie spełnia wymogów formalnych wynikających z art. 93 ust. 1 pkt 3 ust. 2 pkt 5 lit. e ustawy, gdyż założyciele nie wskazali źródeł finansowania środków w wysokości minimalnego kapitału gwarancyjnego, a także nie przedstawili wyliczenia środków własnych oraz marginesu wypłacalności i kapitału gwarancyjnego, a braki te nie zostały usunięte mimo wezwania organu. Skarżący zakwestionowali tę czynność powiadomienia o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania podnosząc, że dokonana została z rażącym naruszeniem prawa i obszernie uzasadnili bezpodstawność żądania przez organu wskazania w planie działalności wnioskodawcy źródeł finansowania środków w wysokości minimalnego kapitału gwarancyjnego i marginesu wypłacalności.
Komisja Nadzoru Finansowego w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie wskazując, że pierwotnie pozostawiając wniosek bez rozpoznania, kierowano się potrzebą zagwarantowania bezpieczeństwa i stabilności funkcjonowania zakładu ubezpieczeń, który miałby działać w oparciu o wydane zezwolenie. Po ponownej analizie stanu prawnego organ przyjął jednakże, że skoro ustawodawca zwalnia małe towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych z obowiązku wynikającego z art. 146 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, to logiczne jest, że w toku rozpatrywania wniosku o wydanie zezwolenia nie należy wymagać spełnienia wymogów w powyższym zakresie. Wobec tego organ uznał pozostawienie wniosku skarżących bez rozpoznania za nieprawidłowe i tym samym uznał, że postępowanie zainicjowane tym wnioskiem nadal trwa i powinno zostać zakończone przez organ stosownym aktem administracyjnym. O powyższym stanowisku procesowym organu powiadomiono skarżących pismem z dnia 11 czerwca 2015r. Tym samym odpadł zasadniczy powód złożenia skargi na bezczynność organu.