Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Borowicz (spr.) Sędziowie NSA Magdalena Bosakirska Maria Jagielska Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. U. na Ż. S. K. O.-K. S.A. w S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 518/12 w sprawie ze skargi T. U. na Ż. S. K. O.-K. S.A. w S. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na powołanie na stanowisko prezesa zarządu 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od T. U. na Ż. S. K. O.-K. S.A. w S. na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt VI SA/Wa 518/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę T. U. na Ż. S. K. O.-K. S.A. z siedzibą w S. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na powołanie na stanowisko prezesa zarządu.
Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.
W dniu [...] sierpnia 2004 r. T. U. W. S. K. O.-K. z siedzibą w S. (dalej: TUW SKOK) złożyło wniosek o wyrażenie zgody na powołanie G. B. na Prezesa Zarządu.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Komisja Nadzoru Finansowego (dalej jako: KNF), odmówiła wyrażenia zgody na powołanie G. B. na prezesa Zarządu Towarzystwa. Podstawę wydania decyzji stanowiło ustalenie niespełnienia przez kandydata przesłanki z art. 27 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151 ze zm., dalej: ustawa o działalności ubezpieczeniowej). Organ odwoławczy wskazał, że okolicznościami negatywnie rzutującymi na pozytywne rozpatrzenie wniosku Towarzystwa była działalność G. B.o we władzach W. B. R. S.A. z siedzibą w K. (dalej: WBR S.A.) gdzie w 2000 r. sprawował on funkcję Wiceprzewodniczącego Rady Nadzorczej. Organ oparł pogląd o podjęciu przez G. B. czynności na szkodę depozytariuszy Banku WBR na podstawie materiałów zgromadzonych w sprawie karnej, która zakończyła się wydaniem postanowienia z dnia [...] kwietnia 2009 r. o umorzeniu postępowania.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy KNF decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 13 lipca 2010 r. (sygn. akt 647/10) uwzględnił skargę T. U. na Ż. S. K. O.-K. S.A. z siedzibą w S. na powyższą decyzję KNF. Sąd wskazał, że organ naruszył zasady określone w art. 7, 77, 80 i 107 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, dalej: k.p.a.) rozważając zgromadzony materiał w sposób jednostronny. Posługiwanie się przez organ argumentem o zawieraniu przez G. B. umów szkodliwych dla banku i jego klientów tylko i wyłącznie na podstawie brzmienia klauzul umownych, stanowi wadę rozumowania polegającą na niedostatecznym przeanalizowaniu posiadanych materiałów dowodowych i wyodrębnieniu jednego z dowodów z kontekstu sytuacyjnego. Sąd stwierdził, że przesłanka rękojmi winna być oceniania zarówno w odniesieniu do konkretnej osoby, jak i do konkretnego zakładu ubezpieczeń. Zdaniem Sądu I instancji personalne zarzuty stawiane G. B. są niekonkretne i niesprecyzowane i nie mogą zostać wzięte pod uwagę, jako dyskwalifikujące jego osobę na stanowisko Prezesa Towarzystwa. Spełnienie bądź niespełnienie przesłanki z art. 27 ust. 2 pkt 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej winno być wykazane poprzez konkretne okoliczności faktyczne wskazujące na to, czy dana osoba daje rękojmię prowadzenia w sposób należyty spraw konkretnego zakładu ubezpieczeń. Aby odeprzeć zarzut dowolności organ winien wykazać, iż istnieją po stronie G. Bu. konkretne przesłanki dające pewną podstawę, aby sądzić, że jego osoba nie daje rękojmi należytego sprostania zadaniu kierowania Towarzystwami.