Nie jest też trafny zarzut błędnej wykładni art. 2 pkt 3 ustawy o zapasach. Zgodnie z tym przepisem paliwa zostały zdefiniowane jako produkty naftowe określone w pkt 2 lit. f-n, w tym również zawierające dodatki bez względu na ich ilość. Z kolei w powołanym pkt 2 wymieniono następujące produkty naftowe: f) gaz płynny (LPG), g) benzyny silnikowe, h) benzyny lotnicze, i) paliwa typu benzyny do silników odrzutowych, j) paliwa typu nafty do silników odrzutowych, k) inne nafty, l) oleje napędowe, m) lekkie oleje opałowe i pozostałe oleje napędowe, n) ciężkie oleje opałowe. Zaś dopiero w art. 2 pkt 2 lit. p ustawy o zapasach wymieniono smary. Zatem zwykła, jednoznaczna wykładnia językowa prowadzi do wniosku, że smary produkowane przez skarżącą nie były paliwami w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy o zapasach.
Tak więc skoro prawidłowe było ustalenie, że w świetle art. 5 ust. 1 i w zw. z art. 2 pkt 3 ustawy o zapasach skarżąca była zobowiązana do tworzenia i utrzymywania zapasów obowiązkowych ropy naftowej lub paliw, to tym samym zgodnie z art. 21b ust. 1 ustawy o zapasach była zobowiązana do wnoszenia opłaty zapasowej. Czyni to również niezasadnym zarzut naruszenia art. 21 b ustawy o zapasach, tym bardziej, że autor skargi kasacyjnej nie wskazał, której z jednostek redakcyjnych tego przepisu zarzut ten dotyczy.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ppsa oddalił skargę kasacyjną.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w związku z art. 205 § 2 oraz art. 209 ppsa i w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) i § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 ze zm.).