Jednocześnie organ wyjaśnił, że stosownie do obowiązujących przepisów z przywozem ani produkcją produktu o kodzie CN 34 03 19 10 nie można powiązać żadnych obowiązków określonych w ustawie o zapasach, w związku z czym z jego wywozem ustawa nie łączy żadnych uprawnień dla przedsiębiorców, a produkt o kodzie CN 34 03 19 10 nie jest wymieniony wśród paliw stanowiących podstawę wyliczenia opłaty zapasowej, gdyż instytucja ta obejmuje jedynie paliwa. Minister Energii wywiódł, że ustawa o zapasach w art. 5 ust. 6 pkt 1 dopuszcza jedynie pomniejszenie wskazanej podstawy o "ropę naftową lub paliwa wywiezione z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" i żaden jej przepis nie przewiduje uprawnienia do rozliczania składnika zawartego w wywiezionym produkcie gotowym o odmiennych właściwościach fizyko-chemicznych niż ropa naftowa lub paliwa, przy czym brak jest możliwości wyinterpretowania takiego uprawnienia w drodze wykładni celowościowej, gdyż nie ma ona prymatu nad wykładnią językową. Zdaniem organu wyniki wykładni językowej definicji legalnych pojęć "paliwa", "oleje napędowe" i "smary" wskazują, że olej napędowy, tj. produkt naftowy będący paliwem, należy traktować odrębnie niż preparat smarowy, który przy jego udziale wyprodukowano i który nie jest już ani paliwem ani ropą naftową. Preparat ten nie jest olejem napędowym (paliwem) użytym do produkcji z uwagi na odmienne właściwości fizykochemiczne i potencjalne wykorzystanie, które są podstawowym kryterium klasyfikowania produktów naftowych. Minister Energii podkreślił, że regulacje przewidziane w art. 5 ust. 6 ustawy o zapasach to wyjątek od zasady przewidzianej w art. 21b ust. 2 i nie mogą być interpretowane rozszerzająco.
Minister Energii stwierdził, że spółce nie przysługiwało prawo do pomniejszenia wielkości przywozu paliw dokonanego w okresie styczeń - kwiecień 2015 r. stanowiącego podstawę określenia kwoty opłaty zapasowej, o ilość paliw wywiezionych z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w tym okresie. Organ uznał, że spółka w ustalonym stanie faktycznym sprawy nie miała prawa dokonywać pomniejszeń, o których mowa w art. 5 ust. 6 pkt 1 ustawy o zapasach, a organ pierwszej instancji w zaskarżonej decyzji prawidłowo obliczył wysokość opłaty zapasowej za wskazany w decyzji okres. Spółka dokonując przywozu oleju napędowego jest niewątpliwie handlowcem w rozumieniu ustawy o zapasach obowiązanym do uiszczania opłaty zapasowej oraz odnotował, że ustalenia Prezesa Agencji w zakresie wielkości przywozu oleju napędowego nie były kwestionowane przez spółkę ani w toku kontroli, ani w toku postępowania administracyjnego. Zdaniem organu, jeśli przedsiębiorca przywozi paliwo, a następnie zużywa je na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności, sprzedaje, przerabia czy spala w celu wyprodukowania energii i nie wywozi paliwa, to powiększa krajowe zapotrzebowanie na paliwa, w związku z czym uzasadnione jest, by takiego przedsiębiorcę obciążał obowiązek uiszczania opłaty zapasowej niezależnie od wielkości obrotu i jego wpływu na bezpieczeństwo energetyczne.