Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia NSA Marzenna Zielińska (spr.) Sędzia NSA Henryk Wach Protokolant asystent sędziego Paulina Marchewka po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt III SA/Wr 890/13 w sprawie ze skargi M. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie opinii w sprawie wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] na rzecz M. P. 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 7 marca 2014 r. (sygn. akt III SA/Wr 890/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), oddalił skargę M. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. (nr [...]), którym organ ten utrzymał w mocy postanowienie Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych [...] z dnia [...] lipca 2013 r. (nr [...]) o negatywnym zaopiniowaniu wniosku M. P. o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych do 4,5% zawartości alkoholu oraz piwa przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w sklepie usytuowanym przy ul. [...].
Sąd pierwszej instancji wskazał w swoim rozstrzygnięciu ustalenia faktyczne i stanowisko organów administracji orzekających w sprawie. Organy te stwierdziły, że w dniu [...] maja 2013 r. skarżąca złożyła wniosek o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo, przeznaczonych do spożycia poza wspomnianym wyżej punktem sprzedaży. Wniosek ten - stosownie do treści art. 18 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1356 ze zm.) - został przekazany do zaopiniowania Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych [...]. Komisja ustaliła, że punkt sprzedaży wnioskodawczyni usytuowany jest w odległości ok. 35 m od wyodrębnionego i zagospodarowanego placu zabaw dla dzieci. Podczas dokonanych oględzin stwierdzono, że do sklepu prowadzi chodnik betonowy o długości około 5 m, który zakończony jest końcowym (ślepym) odcinkiem drogi dojazdowej do bloku, który jest wykorzystywany jako zatoka postojowa, zaś po lewej stronie wspomnianego chodnika znajduje się skwer wysiany trawą, na którym ustawiono 3 elementy infrastruktury ogrodowej wykonane z listewek i tworzące jednolity element o szerokości łącznej około 1,5 m i wysokości około 2 m. Zdaniem organów administracji orzekających w sprawie, pozytywne zaopiniowanie wniosku strony nie było możliwe, bowiem proponowany punkt sprzedaży napojów alkoholowych znajduje się w najbliższej okolicy wyodrębnionego i zagospodarowanego placu zabaw dla dzieci, zaś takiego usytuowania punktu sprzedaży zakazuje § 1 ust. 1 pkt 2 uchwały nr XIII/241/11 Rady Miejskiej Wrocławiu z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie zasad usytuowania we Wrocławiu miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych oraz wprowadzenia zakazu sprzedaży, podawania oraz spożywania napojów alkoholowych w miejscach, obiektach lub na określonych obszarach miasta (Dz. Urz. Województwa Dolnośląskiego z 2011 r., Nr 165, poz. 2835 ze zm.; dalej powoływanej jako "uchwała Rady Miejskiej Wrocławia"). Organy odwołały się przy tym do definicji "najbliższej okolicy punktu sprzedaży napojów alkoholowych", zamieszczonej w art. 2¹ pkt 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, uznając że między proponowanym punktem sprzedaży a placem zabaw nie ma żadnej trwałej przeszkody o charakterze faktycznym, która ze względu na swój charakter uniemożliwia dostęp do tego placu zabaw. Zdaniem organów administracji, za taką trwałą przeszkodę nie może być uznany drewniany ekran ochronny (który tylko częściowo ogranicza dostęp do placu zabaw oraz kontakt wzrokowy i słuchowy), ani krawężniki i jezdnia wykorzystywana jako zatoka postojowa.