Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Bała, Sędziowie NSA Edward Kierejczyk, Andrzej Kuba (spr.), Protokolant Marcin Chojnacki, po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "I. C." Sp. z o.o. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2004r. sygn. akt 6 II SA 3158/03 w sprawie ze skargi W. Sp. z o.o. w K. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] lipca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Spółki z o.o. "W." z siedzibą w K. na rzecz I. C. Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 5600 zł (pięć tysięcy sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 października 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] lipca 2003 r. Nr [...] i decyzję z dnia [...] marca 2002 r. Nr [...] oraz poprzedzające te decyzje uchwały Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o odmowie udzielenia koncesji radiowej spółce z o.o. "B." z siedzibą w K. i udzielenie tej koncesji spółce z o.o. I. C. z siedzibą w W.
Z akt sprawy wynika, że Przewodniczący KRRiT udzielił na podstawie art. 33 ust. 2 i 3 i art. 36 ust. 1 oraz art. 37 ust. 3a ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 253 poz. 2531) koncesji spółce I. C. sp. z o.o. i odmówił udzielenia tej koncesji spółce "B.", uzasadniając swoje rozstrzygnięcie tym, że przedłożona przez spółkę "B." propozycja programowa nie stanowi oferty wzbogacającej program, gdyż program o charakterze uniwersalnym już na terenie objętym wnioskiem jest nadawany. Powyższą decyzję zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego spółka "W." z siedzibą w K. (poprzednio "B." Sp. z o.o. w K.) zarzucając decyzji naruszenie art. 2 Konstytucji RP, art. 36 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 ustawy o radiofonii i telewizji oraz szeregu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Skarżąca nie zgadzała się z oceną KRRiT, iż jej program, jako rzekomo podobny do programu Radia K., nie będzie stanowił wzbogacenia oferty programowej na terenie Warszawy. Zdaniem skarżącej to właśnie spółka I. C., która otrzymała koncesję, tworzy program bardzo podobny do już występujących na rynku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylając zaskarżone decyzje Przewodniczącego KRRiT stwierdził, że zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o radiofonii i telewizji w postępowaniu o udzielenie koncesji KRRiT ocenia w szczególności stopień zgodności zamierzonej działalności programowej z zadaniami określonymi w art. 1 ust. 1 tej ustawy, z uwzględnieniem stopnia realizacji tych zadań przez innych nadawców działających na obszarze objętym koncesją. W rozpoznawanej sprawie organ administracji zdaniem WSA nie dokonał powyższej oceny, a także nie rozpatrzył i nie ocenił wniosku skarżącego pod kątem dalszych przesłanek występujących w art. 36 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji czym naruszył powyższy przepis oraz art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. Sąd nie mógł odnieść się do zasadności zaskarżonej decyzji, albowiem jej motywy nie spełniają wymagań art. 107 § 3 k.p.a., natomiast przeprowadzone postępowanie z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie odpowiada wymogom art. 7, art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 127 §3 k.p.a.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący I. C. spółka z o.o. z siedzibą w W. wnosił o stwierdzenie nieważności postępowania i uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania t. j. art. 12, art. 33 § 1, art. 91 § 1, art. 141 w związku z art.. 142 §1 i art. 183 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej P.p.s.a., opierając skargę kasacyjną na podstawie wynikającej z art. 174 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy. Skargę kasacyjną spółka I. C. uzasadniała tym, że nie została w żaden sposób zawiadomiona o postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym i w związku z tym nie miała możliwości obrony swoich praw. Zgodnie z art. 33 § 1 P.p.s.a. osoba, która brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wnosiła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony, zaś art. 12 P.p.s.a. wprost stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o stronie rozumie się przez to również uczestnika postępowania, co powinno ze strony sądu skutkować obowiązkiem doręczenia skargi i zawiadomienia o wyznaczeniu terminu rozprawy (art. 91 § 2 P.p.s.a.) jak również doręczeniem wyroku wraz z uzasadnieniem (art. 141 w związku z art. 142 § 1 P.p.s.a.). Poprzez niezawiadomienie spółki I. C. o toczącym się postępowaniu Sąd doprowadził do stanu, w którym spółka została pozbawiona możności obrony swych praw co zgodnie z art. 183 § 1 i 2 pkt 5 skutkuje nieważnością postępowania. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Przewodniczący KRRiT przyłączył się do skargi wnosząc również o uchylenie zaskarżonego wyroku z powodu nieważności postępowania na podstawie art. 183 § 1 i 2 pkt 5 P.p.s.a.