Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Gabriela Jyż po rozpoznaniu w dniu 11 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej odwołania A. B. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 28 sierpnia 2018 r. nr 331/2018 w przedmiocie przedstawienia (nieprzedstawienia) wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych 1) oddala wniosek Prokuratora Krajowego o umorzenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym; 2) umarza postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w zakresie dotyczącym punktu 1. zaskarżonej uchwały; 3) uchyla zaskarżoną uchwałę w punkcie 2. w stosunku do A. B.; 4) umarza postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa w zakresie, o którym mowa w punkcie 2. wyroku; 5) odrzuca odwołanie w pozostałej części.
Pismem z 2 października 2018 r. A. B., działając na podstawie art. 44 ust. 1a ustawy z 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 389 ze zm.; dalej: ustawa o KRS), wniosła odwołanie od uchwały nr 331/2018 Krajowej Rady Sądownictwa z 28 sierpnia 2018 r. w przedmiocie przedstawienia (nieprzedstawienia) wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych.
A. B. zarzuciła, że objęta odwołaniem uchwała została podjęta przez Krajową Radę Sądownictwa z naruszeniem art. 33 ustawy o KRS. Zgodnie z tym przepisem, w sprawach indywidualnych Rada podejmuje uchwały po wszechstronnym rozważeniu sprawy. Zdaniem odwołującej, uchwała nr 331/2018 nie spełnia tego wymogu, bowiem dokonana w niej ocena kandydatów świadczy o tym, że do wszechstronnego rozważenia kwalifikacji poszczególnych osób nie doszło. W uchwale znalazły się jedynie krótkie zarysy sylwetek poszczególnych kandydatów, bez merytorycznego pogłębienia oceny. W konsekwencji nie sposób ustalić, jakimi kryteriami Rada kierowała się przy ustaleniu, dlaczego dany kandydat spełnia wymogi powołania do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego. Z uzasadnienia skarżonej uchwały - według odwołującej - wynika, że ani zespoły opiniujące ani Rada nie zapoznała się z dorobkiem zawodowym poszczególnych kandydatów, co umożliwiłoby ich rzetelną ocenę. W przypadku praktyków Rada nie zapoznała się z aktami spraw, w których osoby te występowały w różnych rolach procesowych, a w przypadku pracowników naukowych nie doszło do próby oceny ich dorobku naukowego, bowiem KRS dysponowała jedynie wykazami publikacji, z których wynika jedynie liczba i rodzaj opublikowanych prac, zaś na podstawie samych tytułów trudno ocenić kwalifikacje poszczególnych kandydatów, ich umiejętność wykładni prawa, a także wkład w rozwój nauki polskiej.
Odwołująca zwróciła też wagę, że art. 30 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym wskazuje, że osoba kandydująca na stanowisko sędziego SN posiadająca tytuł naukowy profesora albo stopień naukowy doktora habilitowanego, nie musi mieć doświadczenia zawodowego wynikającego z wykonywania wskazanych w art. 30 § 1 pkt 8 tejże ustawy zawodów prawniczych. Tymczasem, Krajowa Rada Sądownictwa wskazywała brak takiego doświadczenia jako mankament odrzuconych kandydatów, podczas gdy nie był to problem w przypadku osób, które także nie miały takiego doświadczenia, jednak zostały objęte wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego SN.
W odwołaniu podniesiono również, że uzasadnienie uchwały w części odnoszącej się do osób, wobec których Rada podjęła decyzję o nieprzedstawianiu co do nich wniosku Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, Rada jako powód nierekomendowania wskazała, że ogólna ocena pracy nie wykazała, aby kandydat spełniał kryteria wyboru w stopniu wyższym niż kandydaci rekomendowani do powołania. Odwołująca uznała za niezrozumiałe, dlaczego ocenione negatywnie osoby miałyby spełniać kryteria wyboru w stopniu wyższym od tych ocenionych pozytywnie.