Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Mirosław Trzecki po rozpoznaniu w dniu 21 września 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej odwołania [A.B.] od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 28 sierpnia 2018 r. nr 331/2018 w przedmiocie przedstawienia (nieprzedstawienia) wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych 1) oddala wniosek Prokuratora Krajowego o umorzenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym; 2) uchyla zaskarżoną uchwałę w punkcie 2. w stosunku do [A.B.]; 3) umarza postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa w zakresie, o którym mowa w punkcie 2. wyroku; 4) umarza postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w zakresie dotyczącym punktu 1. zaskarżonej uchwały; 5) odrzuca odwołanie w pozostałej części.
Uchwałą nr 331/2018 z 28 sierpnia 2018 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na dwadzieścia stanowisk sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych (M.P. z 2018 r., poz. 633) Krajowa Rada Sądownictwa (dalej zwana "KRS"), działając na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 389 ze zm.; dalej zwanej również "ustawą o KRS"), przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej (dalej zwanemu "Prezydentem RP") wniosek o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych dwadzieścia wskazanych osób (pkt 1 uchwały) oraz nie przedstawiła takiego wniosku w odniesieniu do czterdziestu wskazanych w uchwale osób (pkt 2 uchwały), w tym [A.B.].
Pismem z 1 października 2018 r. [A.B.] (dalej zwany "Odwołującym się"), działając na podstawie art. 3981 § 1 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1360 ze zm.; dalej zwanej "kpc") i art. 44 ust. 1, 2 i 3 ustawy o KRS, złożył odwołanie od powyższej uchwały KRS. Odwołujący się zaskarżył uchwałę w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały w całości i przekazanie sprawy KRS do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Ponadto wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały przez nakazanie KRS powstrzymania się od przekazania tejże uchwały Prezydentowi RP do czasu rozpoznania odwołania.
Odwołujący się zarzucił zaskarżonej uchwale:
1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 187 ust. 1 pkt 2 i 3 w zw. z art. 173 i art. 10 Konstytucji RP w zw. z art. 21 ust. 1 i art. 37 ust. 1 ustawy o KRS, który miał istotny wpływ na wynik przedmiotowej sprawy, przez nienależyte tj. niezgodne z przepisami Konstytucji RP powołanie 15 członków KRS - tzw. części sędziowskiej, wskutek czego ta część KRS była nieuprawniona do uczestniczenia w procedurze uchwalania zaskarżonej uchwały, co tym samym czyni przedmiotową procedurę nieważną;
2. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 32 ust. 1 i 2 w zw. z art. 60 Konstytucji RP w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o KRS przez przedstawienie kandydata w toku procedury wyboru, a co mogło mieć wpływ na wynik głosowania, w sposób dyskryminujący, a wyrażający się w nieuzasadnionym kierunkowym wyrażeniem sugestii przez przewodniczącego zespołu na jego posiedzeniu w dniu 20 sierpnia 2018 r. podczas przesłuchania o rzekomej roli kandydata przy zmianie ustawy i wyborze władz TVP S.A. w latach 2005-2006, a następnie na posiedzeniu plenarnym KRS w dniu 28 sierpnia 2018 r. podczas przedstawiania opinii zespołu o kandydacie, a następnie głosowania nad kandydatami, przez podkreślenie okoliczności, przy pominięciu innych istotnych, rekomendowania go do rady nadzorczej TVP S.A. w 2006 r. przez jedną z partii politycznych, podczas gdy kandydat nie był członkiem żadnej partii oraz nie był i nie jest związany z jakimkolwiek negatywnym działaniem społecznym i publicznym, a także przez użycie na tym samym posiedzeniu plenarnym przez sprawozdawcę stwierdzenia, iż "o kandydacie za wiele nie można powiedzieć", które stanowiło w sposób oczywisty fakt nierównego traktowania kandydata oraz wolę zdyskredytowania osoby kandydata w oczach pozostałych członków KRS przy dokonywaniu aktu głosowania, co tym samym zróżnicowało sytuację faktyczną, a w konsekwencji i prawną kandydata, przez brak rekomendacji KRS;