Sporządzający skargę kasacyjną powinien wnosić bądź o "uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania", bądź o "uchylenie orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi".
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Zygmunt Chorzępa, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Wandy K. i Teodora K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 czerwca 2004 r., sygn. akt I SA/Wr 1223/03 w sprawie ze skargi Wandy K. i Teodora K. na decyzję Izby Skarbowej w W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 3 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego w zakresie zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od sprzedaży nieruchomości oddala skargę kasacyjną..
Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2004 r., I SA/Wr 1223/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Wandy i Teodora K. na decyzję Izby Skarbowej w W. - Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 3 kwietnia 2003 r., (...), w przedmiocie umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego w zakresie zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od sprzedaży nieruchomości.
W uzasadnieniu wskazano, że decyzjami z dnia 27 grudnia 2002 r. Urząd Skarbowy w L. orzekł o warunkach restrukturyzacji należności podatkowych i ustalił podatnikom ogólną kwotę należności objętych restrukturyzacją w wysokości 200.603,10 zł oraz umorzył postępowanie w zakresie zaległości w zryczałtowanym podatku dochodowym od sprzedaży nieruchomości dokonanych w dniu 14 kwietnia 1999 r. i w dniu 9 września 1999 r. Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy, po rozpoznaniu odwołania, decyzję organu pierwszej instancji.
W skardze na powyższą decyzję organu odwoławczego skarżący wnieśli o uchylenie decyzji Izby Skarbowej, podnosząc, że naruszeniu uległ art. 208 par. 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców /Dz.U. nr 155 poz. 1287; dalej: ustawa o restrukturyzacji/. Błędnie bowiem zinterpretowano, że należności z tytułu podatku dochodowego od sprzedaży nieruchomości w dniu 14 kwietnia 1999 r. i 9 września 1999 r. nie były znane Urzędowi Skarbowemu na dzień 30 czerwca 2002 r. Podniesiono, że restrukturyzacji podlegały każde należności zgłoszone przez przedsiębiorące do restrukturyzacji, dla której należne odsetki winny być obliczone od daty wymagalności. Tym samym, rozpatrując wniosek o restrukturyzację zaległości podatkowych, Urząd Skarbowy posiadał wiedzę o zadeklarowanym przez skarżących podatku dochodowym do zapłaty, jak również o tym, że zaległość ta była wymagalna przed dniem 30 czerwca 2002 r. w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o restrukturyzacji. Przemawiać miał za tym fakt, że po dokonaniu sprzedaży nieruchomości, stosownie do art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ złożono w Urzędzie Skarbowym oświadczenia, że przychody ze sprzedaży nieruchomości zostaną przeznaczone na cele mieszkaniowe. Zarzucono, że organ podatkowy winien był wszcząć postępowania podatkowe z dniem 16 kwietnia 2001 r., a następnie z dniem 9 września 2001 r., a nie z dniem 4 października 2002 r. W związku z tym organ nie mógł twierdzić, że przed dniem 30 czerwca 2002 r. zaległości podatnika nie były mu znane, gdyż nie wynikały z ewidencji, rejestrów, ani innych danych. Zarzucono, że podatek nie obliczony i nie wpłacony na rachunek właściwego urzędu skarbowego stanowił zaległość podatkową w rozumieniu art. 51 Ordynacji podatkowej.