Oznacza to, że stosownie do art. 248 § 1 O.p. postępowanie to mogło być wszczęte z urzędu lub na wniosek, a organem właściwym w sprawie stwierdzenia nieważności był organ wyższego stopnia (art. 248 § 1 O.p.). Uregulowany tymi przepisami tryb postępowania przesądza o tym, że wbrew stanowisku skarżącej, wyłożonemu w skardze kasacyjnej (inaczej niż we wniosku - skoro skierowała go do Ministra Finansów) organem właściwym w sprawie stwierdzenia nieważności był Minister Finansów, organ wyższego stopnia w stosunku do Izby Skarbowej, która wydała decyzję ostateczną (por. art. 13 § 2 O.p.).
Jak trafnie wywiedziono w zaskarżonym wyroku zmiany wprowadzone w zakresie właściwości organów podatkowych ustawą z dnia 27 czerwca 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302) nie objęły spraw, w których decyzje ostateczne zostały wydane przed 1 stycznia 2003 r. w tym zakresie wyczerpujące postanowienie zawierała bowiem ustawa zmieniająca z 12 września 2002 r. a wskazana ustawa z 27 czerwca 2003 r. nie zmieniła uregulowań tej ustawy).
Powyższe stanowisko oznacza, że nieusprawiedliwione były zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów art. 145 § 2 P.p.s.a. w zw. z art. 151 P.p.s.a. polegające na nieuwzględnieniu w ramach kontroli zaskarżonej decyzji dokonanej na podstawie art. 3 § 1 i 2 pkt 1 P.p.s.a. - naruszeń art. 24 § 1 ustawy z dnia 12 września 2002 r. oraz art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
Przepisy tych ustaw zostały prawidłowo zinterpretowane, a stosując się do przepisu przejściowego, tj. art. 24 § 1 ustawy zmieniającej z dnia 12 września 2002 r. właściwy do załatwienia wniosku strony organ prawidłowo, w oparciu