Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Jacek Brolik, NSA Andrzej Jagiełło, Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 25 września 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T.K. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2014 r. sygn. akt VII SA/Wa 1021/14 w sprawie ze skargi T.K. K. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie umorzenia opłaty legalizacyjnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T.K. K. na rzecz Ministra Finansów kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 21 listopada 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1021/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę T. K. K. (zwanego dalej "Skarżącym") na postanowienie Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie umorzenia opłaty legalizacyjnej.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że postanowieniem z dnia 27 marca 2014 r. Minister Finansów utrzymał w mocy postanowienie Wojewody P. z dnia 4 lutego 2014 r. o odmowie wszczęcia na wniosek Skarżącego postępowania w sprawie umorzenia opłaty legalizacyjnej ustalonej postanowieniem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w S. z dnia 16 grudnia 2013 r. w związku z legalizacją samowolnej budowy budynku inwentarsko - składowo - garażowego.
W ocenie organu odwoławczego, Wojewoda P. prawidłowo odmówił wszczęcia postępowania w sprawie całkowitego umorzenia opłaty legalizacyjnej w wysokości 25.000 zł.
Skarżący wniósł skargę na postanowienie Ministra Finansów, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez nieprawidłowe zastosowanie w sprawie regulacji naliczenia opłaty legalizacyjnej. W uzasadnieniu wskazał na okoliczności, w których została zrealizowana inwestycja, a w dalszej kolejności ustalona została opłata legalizacyjna.
W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie.
Sąd pierwszej instancji - oddalając skargę - wskazał, że zgodnie z art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm. - zwanej dalej "kpa"), gdy żądanie, o którym mowa w art. 61, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Przez inne uzasadnione przyczyny należy rozumieć sytuacje, które w oczywisty sposób stanowią przeszkodę do wszczęcia postępowania, w tym w przepisach prawa brak jest podstawy materialno - prawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym.
W niniejszej sprawie dotyczącej umorzenia opłaty legalizacyjnej brak jest podstawy materialno - prawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym.
Minister Finansów trafnie wskazał, że opłata legalizacyjna nie stanowi zobowiązania podatkowego w rozumieniu Ordynacji podatkowej, dlatego brak jest podstaw do stosowania wobec niej przepisów dotyczących ulg i zwolnień.
Sąd podzielił stanowisko zaprezentowane w wyroku z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 183/12, że "Konstrukcja opłaty legalizacyjnej wyklucza ze swojej natury możliwość zastosowania - w związku z odesłaniami z art. 49 ust. 2 Prawa budowlanego i art. 59g ust. 5 tej ustawy - przepisu art. 67a Ordynacji podatkowej; nakaz odpowiedniego stosowania działu III drugiej z wymienionych ustaw nie obejmuje więc przepisu art. 67a". Wskazał także, w analogicznej co do przedmiotu sprawie Naczelny Sąd Administracyjny wydał w dniu 23 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 113/12), postanowienie informujące Ministra Finansów o istotnych naruszeniach prawa, polegających na wydaniu decyzji bez podstawy prawnej, w oparciu o art. 67a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa w związku z odesłaniami z art. 49 ust. 2 i art. 59g ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, w wyniku błędnego zinterpretowania zakresu wspomnianych odesłań. Obowiązujące przepisy prawa nie stwarzały bowiem umocowania do rozpoznania wniosku w sprawie umorzenia opłaty legalizacyjnej. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w sprawach, w których złożono wnioski po dniu 11 kwietnia 2011 r., zastosowanie ma art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, zgodnie z którym, jeśli żądanie zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, wydaje się postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.