Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Teresa Randak, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1459/11 w sprawie ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od spadków i darowizn 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od W. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r., I SA/Wr 1459/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną przez W. P. (zwaną dalej skarżącą) decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2011 r.
w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku od spadków i darowizn.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że skarżąca złożyła zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy i praw majątkowych, w którym wykazała otrzymaną w dniu 29 października 2008 r. darowiznę od córki w postaci środków pieniężnych. Czynność ta stała się podstawą wszczęcia postępowania podatkowego, w wyniku którego Naczelnik Urzędu Skarbowego w W.ustalił skarżącej zobowiązanie w podatku od spadków i darowizn.
Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Wskazał, że ustawodawca uzależnia skorzystanie ze zwolnienia od zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego oraz od stosownego udokumentowania tego nabycia. W przypadku otrzymania środków pieniężnych winien to być dowód ich przekazania na rachunek bankowy nabywcy, jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekaz pocztowy. Tym samym przedłożone dowody wpłat własnych na rachunek bankowy skarżącej nie można było utożsamiać z dowodami przekazania na rachunek nabywcy, o którym mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U.
z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm., zwanej dalej: u.p.s.d.) w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonania darowizny.
3. W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego we Wrocławiu skarżąca podniosła, że zaskarżona decyzja jest niezasadna bowiem w niniejszej sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 247 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., zwanej dalej: ord. pod.). Wskazała, że przedstawione dowody dokumentują w sposób prawidłowy przekazanie darowizny i dają podstawę do zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. Przeciwna interpretacja tego przepisu stanowi rażące naruszenie prawa. Zwróciła uwagę, że - wbrew twierdzeniu organów podatkowych - przelew jest tylko jedną z form przekazu środków pieniężnych na rachunek bankowy nabywcy darowizny i nie jest jedynym sposobem do skorzystania ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.
4. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uwzględniając skargę, wskazał, że treść art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych, jakich dopatruje się organ. Podkreślił, że przepis jest jasny, a pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Sąd podniósł, że ustawodawca w żaden sposób nie określił, jaką formę przekazanie środków ma przyjąć - czy przelewu, czy wpłaty na rachunek nabywcy. Z przepisu nie wynika też kto konkretnie ma dokonać wpłaty - darczyńca, obdarowany, czy osoba trzecia. Dobitnie podkreślił to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 marca 2011 r., II FSK 1953/09, który stwierdził, że przyjęcie, iż tylko darczyńca winien dokonać wpłaty na rachunek nabywcy nie znajduje oczywistego uzasadnienia w wykładni gramatycznej omawianego przepisu. Sąd podkreślił, że ustawodawca uzależnił zwolnienie darowizny w formie środków pieniężnych tylko od udokumentowania ich otrzymania na jeden z rachunków nabywcy lub przekazem pocztowym. Zwrócił uwagę również, że w wyroku NSA z dnia 3 listopada 2011 r., II FSK 880/10, orzeczono, iż nawet, gdyby wpłata dokonana została na rachunek inwestycyjny nabywcy, niebędący rachunkiem bankowym - warunek zwolnienia zostałby spełniony.