Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 8 października 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 442/14 w sprawie ze skargi J. J. na uchwałę Rady Miejskiej w Międzyzdrojach z dnia 25 września 2012 r. nr XXIX/261/12 w przedmiocie opłaty targowej oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę J.J. na uchwałę Rady Miejskiej w Międzyzdrojach z dnia 25 września 2012 r. nr XXIX/261/12 w przedmiocie opłaty targowej.
Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Rada Miejska w Międzyzdrojach w dniu 5 września 2012r. podjęła uchwałę nr XXIX/261/12 w sprawie opłaty targowej (Dziennik Urzędowy Województwa Zachodniopomorskiego z dnia 18 października 2012 r. poz. 2154).
Dnia 21 stycznia 2014 r. do Urzędu Miejskiego w M. wpłynęło wezwanie skarżącego skierowane do Rady Miejskiej w Międzyzdrojach do usunięcia naruszenia prawa w postaci "błędnego (i bezprawnego) sformułowania przepisów tej uchwały w zakresie: § 5 ust. 2 - określenia inkasentów; § 8 ust. 1- określenia miejsc, w których pobierana jest opłata targowa".
W dniu 28 stycznia 2014 r. Rada Miejska w Międzyzdrojach na sesji XLVIII odrzuciła wezwanie, o czym powiadomiła pełnomocnika strony w dniu 24 lutego 2014r.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie w zakresie regulacji § 5 ust. 2 i § 8 ust. 1 uchwały skarżący zarzucił naruszenie:
- art. 94 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej "u.p.o.l.", przez samodzielne (przez organ samorządowy) określenie zakresu opodatkowania, jak i zdefiniowanie "targowiska" w szerszym zakresie, niż określa to u.p.o.l.;
- art. 94 Konstytucji w zw. z art. 19 pkt 2 u.p.o.l., przez umieszczenie w uchwale zapisów, na podstawie których Rada Gminy przekazała faktyczne kompetencje do wyznaczania inkasentów opłaty targowej Burmistrzowi Międzyzdrojów.
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że jest mieszkańcem Gminy Miasta Międzyzdroje i na jej terenie planuje prowadzenie działalności gospodarczej w konsekwencji, której będzie ciążył na nim obowiązek uiszczenia opłaty targowej. Podał, że nieprawidłowe zapisy uchwały będą realnie wpływać na wysokość opłaty targowej, która byłaby od niego pobierana. Ponadto, zapis uchwały dotyczący inkasentów powoduje niepewność, co do okoliczności przekazywania tej opłaty osobom nieuprawnionym jako błędnie powołanym do tych czynności.
Rada Miejska w Międzyzdrojach, w odpowiedzi na skargę, wniosła o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalając skargę wskazał, że sprzeczność uchwały z prawem nie daje legitymacji do wniesienia skargi, jeżeli uchwała ta nie narusza prawem chronionego interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego. Zatem skarżący składając skargę w trybie art. 101 u.s.g. musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania zaskarżonej uchwały. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że art. 101 ust. 1 u.s.g. określa tryb przeprowadzenia kontroli legalności rozstrzygnięć organu gminy przez sąd administracyjny w sposób odmienny od przyjętego w p.p.s.a. Zdaniem Sądu skarżący, będący mieszkańcem Gminy Międzyzdroje, składając skargę w trybie art. 101 u.s.g. musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżoną przezeń uchwałą, to znaczy, iż zachodzi związek polegający na tym, że uchwała narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) jego realny, bezpośredni interes prawny lub uprawnienie, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej. WSA w Szczecinie zauważył przy tym, że w niniejszej sprawie, skarżący uzasadniając swój interes prawny do zaskarżenia ww. uchwały, wskazywał na naruszenie jego potencjalnego prawa, które nastąpiłoby gdyby po rozpoczęciu działalności gospodarczej przez niego zobowiązany byłby do uiszczenia opłaty targowej.