Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz (spr.), Sędziae NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Małgorzata Długosz - Szyjko, Protokolant Iga Szymańska -Wnęk, po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2005 r. w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 lutego 2005 r. sygn. akt I SA/Łd 1089/04 w sprawie ze skargi Anety M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 20 września 2004 r., (...) w przedmiocie opłaty targowej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz Anety M. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z dnia 3 lutego 2005 r., I SA/Łd 1089/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi Anety M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 20 września 2004 r., (...) w przedmiocie opłaty targowej w kwocie 235,20 zł za marzec 2003 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 160 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Sąd przyjął, że Wójt Gminy R. decyzją z dnia 5 lipca 2004 r. określił Anecie M. na podstawie m.in. art. 15 i 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm. - zwana dalej upol/ wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za poszczególne dni marca 2004 r. w kwocie określonej zgodnie z treścią uchwały Rady Gminy R. z dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia stawek opłaty targowej. Skarżąca odwołała się od tej decyzji podnosząc zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 i 2a upol wskutek przyjęcia, że opłacie targowej podlegają podmioty dokonujące sprzedaży w stałych placówkach handlowych. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie. W uzasadnieniu wskazała, że nie może stanowić podstawy do żądania od podatnika opłaty targowej samo prowadzenie sprzedaży w C.T. "P.". Działalność prowadzona była w stałej placówce handlowej i jako taka nie podlegała obowiązkowi uiszczenie opłaty targowej.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 20 września 2004 r. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. W ocenie organu administracji C.T. "P." jest targowiskiem, a podjęcie przez skarżącą sprzedaży na jego terenie spowodowało obowiązek uiszczenia przez nią opłaty targowej.
W skardze strona zarzuciła rozstrzygnięciu organu drugiej instancji naruszenie przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz szeregu przepisów postępowania poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego w postaci zaniechania zbadania charakteru miejsca, w którym skarżąca prowadzi działalność, braku odpowiedniego uzasadnienia decyzji, braku uzupełniającego postępowania dowodowego na etapie postępowania odwoławczego.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi i odesłało adresatów odpowiedzi do treści rozstrzygnięcia organu drugiej instancji i argumentacji tam zawartej wnosząc, by Sąd przyjął zawarte tam rozważania jako integralną część odpowiedzi na skargę.
Sąd zważył, że zgodnie z art. 15 ust. 1 upol opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Przepis ten statuuje zasadę podlegania opłacie targowej przez wszystkie wymienione w nim podmioty pod warunkiem, że dokonują sprzedaży na targowiskach. Podniósł, że w art. 15 ust. 2 upol ustawodawca przedstawił ustawową definicję targowiska wskazując, że targowiskami, o których mowa w ust. 1, są wszelkie miejsca, w których jest prowadzony handel, z zastrzeżeniem ust. 2a. W rozumieniu ustawy pojęcia: "dokonywanie sprzedaży", o której mowa w ust. 1 i "prowadzenie handlu" /ust. 2/ są tożsame. Wskazał, że ustawa ta uznaje za targowiska miejsca prowadzenia handlu niezależnie od ich charakteru prawnego, położenia czy też przeznaczenia. Ustawodawca definiując pojęcie targowiska użył formuły "wszelkie miejsca" zwalniając niejako organy stosujące prawo od badania, czy dany przedmiot, na którym prowadzony jest handel spełnia warunki targowiska. Każdy przedmiot /miejsce/ na którym prowadzony jest handel stanowi w myśl ustawy, targowisko.