Skargi kasacyjne A.K. i J. K. od wyroku WSA w Olsztynie w sprawie ze skarg A.K. i J. K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie nr [...] i [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.
Uzasadnienie strona 13/13

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym zaznacza, że w niniejszej sprawie bezspornym jest, że nabycie gruntów rolnych nastąpiło w 1996 r. i były one początkowo wykorzystywane przez skarżących do działalności rolniczej. Powyższe nie wyklucza jednak, iż co najmniej w 2009 r. skarżący mogli zmienić zamiar co do prowadzenia działalności rolniczej, o czym świadczą obiektywne okoliczności prowadzenia komercyjnej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami (np. podział, inwestycja w wodociąg, czy ogłoszenia o sprzedaży). Co istotne po zbyciu poszczególnych nieruchomości nie były one użytkowane rolniczo, albowiem na skutek uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego zmieniono ich przeznaczenie na letniskowe, a nadto skarżący zobowiązali się względem nabywców działek do udostępnienia zrealizowanej inwestycji wodociągowej, polegającej na doprowadzeniu do sprzedanych działek przyłączy wodnych. Wobec powyższego zasadne jest stwierdzenie, że w związku z dokonaną sprzedażą działek, grunt w tej części utracił swój rolny charakter, albowiem w dacie podziału, a najpóźniej w dacie zbycia nie był on już wykorzystywany przez skarżących rolniczo, a wyłącznie na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Zatem akcentowany w skargach kasacyjnych fakt nabycia nieruchomości w 1996 r. o charakterze rolnym i sprzedaż ich dopiero po 12 latach prowadzenia roli, nie wyklucza zmiany decyzji stron co do sposobu postępowania wobec nieruchomości i podjęcia faktycznych działań, które w istocie stanowiły działalność gospodarczą, mimo odmiennych subiektywnych odczuć podatników. Podsumowując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że całokształt działań podjętych przez skarżących w celu podniesienia atrakcyjności nowopowstałych działek (tj. podział, wydzielenie drogi dojazdowej, ogłoszenia o sprzedaży, udostępnienie nabywcom przyłączy wodnych) wskazuje jednoznacznie na przygotowanie i działania podjęte w celu uzyskania przychodu, którego źródło stanowiła pozarolnicza działalność gospodarcza.

Odnosząc się do opisanej w uzasadnieniu skarg kasacyjnych okoliczności, że przychód ze sprzedaży nieruchomości winien być przypisany wszystkim współwłaścicielom zbywanych w 2009 r. nieruchomości (czyli również małżonkom H. i J. K., gdyż dopiero w dniu 24 sierpnia 2009 r. zniesiono współwłasność nieruchomości) należy zauważyć, że w tym zakresie nie został sformułowany stosowny zarzut, który pozwalałby na jego rozpatrzenie przez Naczelny Sąd Administracyjny, który jak wspomniano jest związany zarzutami skarg kasacyjnych. Autor skarg kasacyjnych nie powołał bowiem wśród zarzutów odpowiedniego przepisu u.p.d.o.f., który reguluje kwestie przychodów ze wspólnej własności i określenia proporcjonalnego ich określenia (art. 8 u.p.d.o.f.).

Brak było także podstaw do stwierdzenia naruszenia przez WSA w Olsztynie art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w pełni odpowiada wymogom przewidzianym art. 141 § 4 P.p.s.a. i umożliwia jego kontrolę instancyjną. WSA w Olsztynie wskazał bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jaki stan faktyczny przyjmuje za podstawę rozstrzygnięcia i przekonująco uzasadnił swoje stanowisko co do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, odnosząc się do poszczególnych zarzutów skargi. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił motywy rozstrzygnięcia i odniósł się wprost do kwestii doręczeń i pełnomocnictwa. Prawidłowo zatem w zaskarżonym wyroku odniesiono się do kwestii braku skuteczności pełnomocnictwa w postępowaniu egzekucyjnym oraz możliwości doręczania pism w postępowaniu podatkowym, gdy pełnomocnictwo było złożone w postepowaniu kontrolnym. Nie można także zgodzić się z twierdzeniami stron wnoszących skargi kasacyjne, że nie wyjaśniono podstawy prawnej w zakresie nieustalenia prawidłowego adresu dla doręczeń. Sąd pierwszej instancji w sposób wyczerpujący i niepodważalny w pisemnych motywach orzeczenia wyjaśnił dlaczego oddalił skargi, przytaczając, o czym była mowa powyżej, dane obrazujące stan faktyczny rozpoznanej sprawy i adekwatne do niego przepisy prawa, dokonując ich wykładni. Analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone zgodnie z wymogami zawartymi w art. 141 § 4 P.p.s.a., dowodzi, że wbrew zarzutom skarg kasacyjnych, WSA w Olsztynie w prawidłowy sposób wywiązał się ze swoich obowiązków i zastosował przy tym środek adekwatny do wyniku tej kontroli. Skoro bowiem stwierdził, że kwestionowane orzeczenie nie narusza prawa, to miał podstawy, działając w oparciu o treść art. 151 P.p.s.a., oddalić skargę. To zaś, że w skargach kasacyjnych nie zgodzono się z tak wyrażoną oceną, nie mogło być skuteczną podstawą do uznania zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego

Strona 13/13