Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Jadwiga Danuta Mróz, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt I SA/Bd 793/06 w sprawie ze skargi T. sp. z o. o. w T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 5 października 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz T. sp. z o. o. w T. kwotę 2.717 (dwa tysiące siedemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/4

II FSK 747/07

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 lutego 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w sprawie o sygnaturze akt I SA/Bd 793/06, uchylił zaskarżoną przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością "T" z siedzibą w Toruniu decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 5 października 2006 roku w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych. Dyrektor Izby Skarbowej w B. w zaskarżonej decyzji uwzględnił wskazania Sądu zawarte w wyroku z dnia 21 grudnia 2004 roku (I SA/Bd 541/04), w którym uchylona została decyzja tego organu z dnia 17 sierpnia 2004 roku. Stanowiącą przedmiot skargi decyzją z dnia 5 października 2006 roku, w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania, Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. z dnia 8 czerwca 2004 roku w opisanym powyżej przedmiocie. Organy podatkowe ustaliły, że w dniach 23 kwietnia, 13 maja, 5 czerwca, 12 czerwca, 3 września, 17 września, 2 października 2003 roku oraz 23 lutego 2004 roku, spółka "E" S.A. z siedzibą w G. zbyła, umowami cesji wierzytelności przysługujące jej od dłużnika, to jest "P" Sp. z o.o. z siedzibą w W., skarżącej spółce "T". W dniu 23 kwietnia 2005 roku skarżąca spółka złożyła wniosek o zwrot nienależnie uiszczonego podatku od czynności cywilnoprawnych argumentując, że wskazane powyżej umowy nie podlegały temu podatkowi z uwagi na normy art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 roku Nr 68, poz. 450). Obrót wierzytelnościami, jak argumentowała spółka, jest zaliczany do usług finansowych i jako usługa pośrednictwa finansowego podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług korzysta z wymienionego w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwolnienia. Organy podatkowe natomiast nie podzieliły argumentacji spółki i odmówiły stwierdzenia nadpłaty. Argumentowały, że nabycie wierzytelności od podmiotu, który zbywa własne wierzytelności, jest czynnością której nie można sklasyfikować jako "świadczenie usługi pośrednictwa finansowego".

2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w zaskarżonym wyroku ocenił, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 5 października 2006 roku została wydana z naruszeniem prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Sąd w pierwszej kolejności stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie wypowiedział się już Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie o sygnaturze akt II FSK 446/05, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 21 grudnia 2004 roku (I SA/Bd 541/04) uchylającego decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 17 sierpnia 2004 roku. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia z dnia 15 marca 2006 roku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że słusznie Sąd pierwszej instancji ocenił, że organy podatkowe nie zbadały charakteru czynności polegających na nabyciu przez spółkę "T" wierzytelności od spółki "E". Ustalenia te były w ocenie Sądu konieczne dla rozstrzygnięcia sporu rozpoznawanej sprawy i stwierdzenia czy skup wierzytelności podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług lub też jedna z tej transakcji była od tego podatku zwolniona w związku z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50). Konieczne też było zbadanie jaki charakter miały przedmiotowe czynność prawne dokonane przez skarżącą spółkę z punktu widzenia treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 roku w sprawie klasyfikacji Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U z 2004 roku Nr 89, poz. 844). W dalszej kolejności zaskarżonego wyroku Sąd argumentował, iż Dyrektor Izby Skarbowej w B. w trakcie ponownego postępowania wystąpił do Urzędu Statystycznego w Ł. o wydanie opinii klasyfikacyjnej na tle zaistniałego stanu faktycznego (k-50 akt administracyjnych). Pismo to zostało przekazane do Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie, który w odpowiedzi wyjaśnił, że "usługi polegające na obrocie wierzytelnościami mieszczą się w grupowaniach: PKWiU 65,23,10-00,00 usługi pośrednictwa finansowego, pozostałe gdzie indziej niesklasyfikowane, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych (wg PKWiU z 2004 r.,) i PKWiU 65.23.10-00,00 usługi pośrednictwa finansowego gdzie indziej niesklasyfikowane (wg PKWiU z 1997 r.,) wykonywane na rachunek własny" (k-52 akt administracyjnych). Sąd wskazał również, że zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 roku (Dz. U. Nr 89, poz. 844), dla celów podatku od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, o której mowa w § 3, to jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 roku, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2006 roku. W dalszej kolejności Sąd przywołał art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, stosownie do którego zwalnia się od tego podatku świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 2. Z kolei załącznik nr 2 w pozycji 9 zawiera opis: sekcja "Jex" (65-67); usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem działalności lombardów, usług świadczonych przez banki, usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy, usług doradztwa finansowego i maklerów (PKWiU 67.13.10-00.20). Stosownie zaś do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 roku w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.), sekcja "J" zawiera usługi pośrednictwa finansowego. W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji argumentował, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 marca 2006 roku II FSK 446/05, oddalając skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej przesądził, że punkt wyjścia rozpoznawanej sprawy stanowi ocena dokonanych przez skarżącą spółkę transakcji na gruncie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Natomiast pisma organów statystycznych znajdujące się w aktach rozpoznawanej sprawy w wyniku ponownego postępowania podatkowego nie pozostawiały wątpliwości, w ocenie Sądu, że usługą pośrednictwa finansowego wymienioną w sekcji "J" pozycji 65 jest kupno-sprzedaż wierzytelności. Skoro więc, jak argumentował Sąd, art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym zwalnia od podatku świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 2, gdy przez usługę wymienioną w pozycji 9 załącznika nr 2 rozumiemy kupno-sprzedaż, to brak jest podstaw do twierdzenia, że zwolnieniu podlegać będzie tylko sprzedaż wierzytelności. Zakup wierzytelności stanowi bowiem usługę pośrednictwa finansowego (PKWiU 65.23.10-00.00). W konsekwencji usługa ta podlega zwolnieniu w podatku od towarów i usług. Skutkuje to, stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, brakiem powstania obowiązku podatkowego w tym podatku. Sąd zastosował więc z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej u.p.p.s.a., oraz uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 5 października 2006 roku.

Strona 1/4