Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antonii Hanusz Sędziowie NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca) WSA (del.) Bogusław Woźniak po rozpoznaniu w dniu 10 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 października 2017 r. sygn. akt I SA/Lu 592/17 w sprawie ze skargi C. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w L. z dnia 29 maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z 6 października 2017 r., sygn. akt I SA/Lu 592/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę C. Sp. z o.o. sp. k. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z 29 maja 2017 r. w przedmiocie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.
W skarze kasacyjnej od powyższego wyroku spółka zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018, poz. 1302 ze zm., dalej: p.p.s.a.) naruszeniu prawa materialnego polegające na:
1) bezpodstawnej odmowie zastosowania w sprawie dyrektyw kapitałowych Rady tj. art 2 ust. 1 lit. a - c) dyrektywy Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. UE. L.2008.46.11, dalej: dyrektywy 2008/7/WE) oraz art. 3 ust. 1 lit. c dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. U.UE. L. 1969.249.25, dalej :dyrektywa 69/335/EWG),
2) błędnej wykładni art. 1a) pkt 1) i pkt 2) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U z 2015 r. poz. 626 ze zm., dalej: u.p.c.c) w zw. z art. 2 ust. 1 lit. a- c) dyrektywy Rady 2008/7/WE i art. 9 dyrektywy 2008/7/WE i art. 3 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy 69/335/EWG, prowadzącej do niewłaściwego niezastosowania w sprawie art. 9 pkt 10 lit. i) u.p.c.c przewidującego zwolnienie przedmiotowe dla pożyczek udzielonych przez wspólnika spółce kapitałowej a za taką, w zgodzie z dyrektywami kapitałowymi, powinna zostać uznana spółka komandytowa,
3) niewłaściwym zastosowaniu w sprawie art. 1 ust. 1 pkt 2) w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 1) lit. k) i pkt 2) w zw. z art. art. 1 ust. 3 pkt 1) oraz art. 7 ust. 1 pkt 9) u.p.c.c prowadzącym do naruszenia art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015, poz. 613 ze zm., dalej: o.p.), tj. bezpodstawnej odmowy stwierdzenia nadpłaty, którą stanowił w tej sprawie nienależnie zapłacony PCC od umów pożyczek, które pozostają w zakresie zwolnienia wynikającego z art. 9 pkt 10) lit. i) u.p.c.c., bowiem spółka komandytowa na potrzeby podatku od czynności cywilnoprawnych jest spółką kapitałową.
Na podstawie art. 174 pkt 2) p.p.s.a. zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:
1) naruszeniu art. 151 i 145 § 1 pkt 1) lit. a) p.p.s.a wobec oddalenia skargi, w sytuacji gdy naruszenie prawa materialnego powinno prowadzić do uwzględnienia skargi,
2) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) p.p.s.a wobec oddalenia skargi, w sytuacji gdy doszło do naruszenia art. 72 §1 o.p., co powinno prowadzić do uwzględnienia skargi,
3) naruszeniu art. 141 § 4 p.p.s.a wobec braku ustosunkowania się Sądu I instancji do wskazanego w treści skargi orzecznictwa sądów administracyjnych i płynącej z nich argumentacji i zastąpienie rozważań Sądu powołaniem się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FPS 1 /17 z dnia 15 maja 2017 roku, która nie odnosi się do spółki komandytowej, a do spółki jawnej, a więc niewykazującej, jak spółka komandytowa, cech spółki kapitałowej.