Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Paweł Kowalski, Protokolant Magdalena Sadzyńska, po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 października 2014 r. sygn. akt I SA/Gd 726/14 w sprawie ze skargi L. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 28 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od L. N. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku kwotę 7.200,00 (słownie: siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie strona 1/8

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 października 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 726/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: "WSA") oddalił skargę L. N. (dalej: "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 28 marca 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. Podstawą powyższego orzeczenia był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że decyzją z dnia 13 czerwca 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej (dalej: "organ I instancji") określił Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 292.256,00 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor IS decyzją z dnia 28 marca 2014 r. uchylił decyzję organu I instancji w całości i orzekł, że należne zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. wynosi 291.446,00 zł.

W skardze na powyższą decyzję Skarżący zarzucił naruszenie art. 23 § 1 pkt 1, art. 23 § 2 i 5, art. 70 § 1 w zw. z art. 208 § 1, art. 121, art. 122, art. 124, art. 150, art. 181, art. 187 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej: "o.p."). W uzasadnieniu wskazano, że w sprawie nie doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia, albowiem zawiadomienie z dnia 5 grudnia 2012 r. nie można uznać za doręczone w trybie art. 150 o.p. Przesyłka nie została bowiem doręczona na adres wskazany przez Skarżącego w piśmie z dnia 5 czerwca 2012 r. W konsekwencji organ I instancji nie był uprawniony do wydania decyzji w roku 2013, tj. po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a Dyrektor IS nie powinien merytorycznie rozpoznawać sprawy. Ponadto odstąpiono od ustalenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania mimo tego, że Skarżący nie prowadził ksiąg podatkowych i brak było dowodów dotyczących ponoszonych przez niego wydatków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Organ bezpodstawnie nie uwzględnił również w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na korzystanie z samochodu, ciągnika, wykonania i utrzymania dróg dojazdowych, opłat za przyłącza elektryczne i wodociągowe, kosztów podziałów geodezyjnych i odsetek od kredytów.

W piśmie z dnia 2 października 2014 r. Skarżący wskazał, że nie wyraził woli reprezentowania go w postępowaniu przez konkretnego pełnomocnika. Pełnomocnictwo udzielone J. C. nie obejmowało działania w charakterze pełnomocnika do doręczeń w postępowaniu w sprawie podatku dochodowego do osób fizycznych za 2006 r. Skarżący przywołał również wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt SK 40/12 podnosząc, że wprawdzie dotyczy on stanu prawnego przed 2003 r., to jednak może być zastosowany do stwierdzenia niekonstytucyjności brzmienia art. 70 § 8 o.p. w jego obecnym brzmieniu. W związku z tym, ustanowienie hipoteki pozostało bez wpływu na przedawnienie zobowiązania podatkowego Skarżącego.

Strona 1/8