1. Przepisy, które obligują organ podatkowy do wydania postanowienia interpretacyjnego w określonym terminie, dotyczą "wydania" rozumianego jako sporządzenie i podpisanie.
2. Organ podatkowy nie uchybia terminowi do wydania postanowienia interpretacyjnego, jeżeli sporządzenie i podpisanie postanowienia następuje przed upływem terminu, a jedynie doręczenie postanowienia podatnikowi następuje po upływie terminu.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie NSA: Stefan Babiarz (sprawozdawca), Grzegorz Borkowski, Protokolant Agnieszka Lipiec, po rozpoznaniu w dniu 14 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 4174/06 w sprawie ze skargi T. Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 29 grudnia 2005 r. (...) w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) odstępuje od zasądzenia od T. Ż. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
1. Wyrokiem z dnia 27 lutego 2007 r., III SA/Wa 4174/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzające ją postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-B. z dnia 21 września 2005 r., stwierdził, że uchylone akty nie mogą być wykonane w całości oraz zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 440 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Przedmiotem rozpoznania sądu była sprawa ze skargi Teresy Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dna 29 grudnia 2005 r., (...) w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i zastosowania prawa podatkowego.
2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że argumentacja organu podatkowego pierwszej instancji uznawała stanowisko podatniczki za nieprawidłowe. Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego stwierdzało, że skoro kolejno zaciągane przez podatniczkę kredyty, przeznaczone były na refinansowanie poprzednich a zwolnieniem podatkowym objęte są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości wydatkowane na spłatę kredytu zaciągniętego nie wcześniej niż 24 miesiące przed dniem uzyskania tego rodzaju przychodów, to przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a-c", art. 28 ust. 2 i 2a lit. "a", art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a i e" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzasadniają poglądu podatniczki.
Strona nie zgadzając się z wydanym postanowieniem złożyła odwołanie, w którym podtrzymała zajęte wcześniej stanowisko, że dla zachowania prawa do zwolnienia istotne jest faktyczne przeznaczenie środków uzyskanych oraz ratio legis ustawy. Skoro przychody ze sprzedaży lokalu z dnia 11 sierpnia 2003 r. wydatkowała na spłatę kredytu przed upływem 24 miesięcy od jego zaciągnięcia, to korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 29 grudnia 2005 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie podzielając stanowisko i argumenty organu pierwszej instancji co do rozumienia powołanych przepisów prawa.
W skardze na powyższą decyzję strona ponowiła swoją wykładnię przepisów prawa przedstawioną we wniosku oraz w odwołaniu.
4. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie.
5. Sąd I instancji - uzasadniając rozstrzygnięcie - powołał się w pierwszej kolejności na art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ uzasadniający rozpoznanie skargi poza granicami jej zarzutów i wniosków oraz art. 14b par. 1, 2, 3, 4, 5, art. 14 par. 5 i art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i stwierdził, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W.-B. nie mógł wydać postanowienia z dnia 21 września 2005 r., zaś organ odwoławczy powinien wyeliminować je z obrotu prawnego jako wadliwe. Zostało ono bowiem wydane po upływie, 3-miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 14b par. 3 Ordynacji podatkowej. Wskazał, że przepis art. 14b par. 3 Ordynacji podatkowej posługuje się określeniem "niewydania postanowienia w terminie", ale data naniesiona na postanowieniu /decyzji/ nie jest datą jego wydania. Faktyczną bowiem datą wydania decyzji /postanowienia/ jest data doręczenia decyzji /postanowienia/ stronie. Data naniesiona na decyzji /postanowieniu/ wskazuje, że w dniu tym sporządzona została decyzja /postanowienie/, a zatem wyrażony został akt woli organu podatkowego w indywidualnej sprawie podatkowej. Data ta wskazuje też w jakim stanie prawnym i faktycznym zapadło rozstrzygnięcie w sprawie. Natomiast związanie organu podatkowego własną decyzją /postanowieniem/ wywołuje skutki prawne dopiero w chwili wprowadzenia jej do obrotu prawnego, tzn. z chwilą doręczenia decyzji /postanowienia/ stronie /art. 212 w zw. z art. 119 Ordynacji podatkowej/. Zdaniem Sądu, rozstrzygnięcie sprawy przez władcze działanie prawne organu podatkowego musi być skierowane do konkretnego adresata. Sprawa nie będzie załatwiona co do swej istoty, gdy organ podatkowy wyda decyzję i nie doręczy jej stronie. Spełnienie bowiem przez organ wymagań formalnych decyzji oznacza jedynie, że decyzja została sporządzona, a nie wydana. Uzasadniając powyższe powołał się na poglądy doktryny oraz orzecznictwo sądów administracyjnych.