Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 października 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 849/15 w sprawie ze skargi T. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie) z dnia 31 marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. F. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 849/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę T. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 31 marca 2015 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. z dnia 17 listopada 2014 r. określająca skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego za 2008 r. z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 19% podstawy obliczenia podatku w kwocie wyższej aniżeli ujawniona przez podatnika w deklaracji.
2. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący zarzucił naruszenie art. 70 § 6 pkt 1 i art. 70c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "Ordynacja podatkowa") poprzez ich niezastosowanie oraz niezastosowanie 59 § 1 pkt 9 w zw. z art. 70 § 1 i w zw. z art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, co miało polegać na bezpodstawnym przyjęciu, jakoby został on poinformowany przed upływem terminu przedawnienia przez organ podatkowy o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego za 2008 r. w związku z wszczęciem postępowania karnego skarbowego poprzez doręczenie zawiadomienia, mimo że w zawiadomieniu nie wskazano, że wszczęte postępowanie karne skarbowe wiąże się z niewykonaniem zobowiązania oraz w sytuacji, gdy jako strona w postępowaniu podatkowym skutecznie ustanowił pełnomocnika, któremu nie doręczono zawiadomienia mimo obowiązku wynikającego z art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej, które to uchybienie miało wpływ na wynik sprawy. Zdaniem skarżącego naruszono również art. 70 § 6 pkt 1 w zw. z art. 70c Ordynacji podatkowej poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zawiadomieniem pełnomocnika podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest udostępnienie pełnomocnikowi akt sprawy postępowania podatkowego. Niezgodnie z art. 120 w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej przyjęto bez poparcia jakimkolwiek dowodem, że pełnomocnik podatnika dowiedział się przed upływem pięcioletniego terminu przedawnienia określonego w art. 70 § 1, iż w dniu 14 listopada 2013 r. zostało wszczęte postępowanie karne skarbowe o przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 2 w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. Skarżący podniósł dalej zarzut niewłaściwego zastosowania art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw poprzez pominięcie tej regulacji, chociaż jej treść ma wpływ na odpowiednie stosowanie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu z 2006 r., czyli na sposób ustalania opodatkowania dochodu ze sprzedaży nieruchomości oraz definicję działalności gospodarczej.