Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Wojciech Stachurski, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 1061/12 w sprawie ze skarg P. M. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2012 r. nr [...], [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. i 2012 r. oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 18 października 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1061/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargi P. M. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie, z dnia 30 kwietnia 2012 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 i 2012 r.
Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzjami Prezydenta Miasta K. z dnia 12 marca 2012 r. ustalono względem E. M. i P. M. wymiar podatku od nieruchomości za 2011 r. na kwotę 97 zł, a za 2012 r. na kwotę 275 zł. W uzasadnieniu wskazano, że wysokość zobowiązania ustalono na podstawie złożonego przez podatników formularza "Informacji o nieruchomościach osób fizycznych (wykazu nieruchomości)" oraz danych z ewidencji gruntów i budynków i przedstawiono sposób ustalenia wysokości tego zobowiązania.
P. M. złożył odwołania od powyższych decyzji, które okazały się bezskuteczne, gdyż Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie decyzjami z dnia 30 kwietnia 2012 r. utrzymało zaskarżone rozstrzygnięcia w mocy.
W skargach od powyższe decyzje P. M. zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego:
1) art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 3 ust. 5, w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010 r., nr 95 poz. 613 ze zm. - zwanej dalej "u.p.o.l.") oraz art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., nr 16, poz. 93 ze zm. - zwanej dalej "K.c."), poprzez nieuzasadnione różnicowanie wysokości stawek podatku od nieruchomości dla właścicieli nieruchomości, dla których miejsce postojowe w garażu wielostanowiskowym stanowi zorganizowaną całość związaną z nieruchomością wspólną w rozumieniu cywilnoprawnym oraz właścicieli nieruchomości tychże miejsc położonych w bryle tego samego budynku mieszkalnego, dla których została założona odrębna księga wieczysta - zwanych inaczej nieruchomością w znaczeniu wieczystoksięgowym,
2) art. 122 w zw. z art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - zwanej dalej "ord. pod."), poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnej oceny materiału dowodowego w sprawie, a w konsekwencji przyjęcie kontrfaktycznych ustaleń, polegających na uznaniu komórki lokatorskiej położonej w kondygnacji podziemnej budynku wydzielonej ścianami pionowymi z każdej strony za część niemieszkaniową lokalu mieszkalnego,
3) art. 122 w zw. z art. 187 § 1 i art. 210 § 4 ord. pod., polegające na zaniechaniu przez organ II instancji wypowiedzenia w przedmiocie wszystkich podniesionych w odwołaniu zarzutów i dowodów, a tym samym całkowitego pominięcia podnoszonej w odwołaniu kwestii błędnego sposobu obliczania i kwalifikowania powierzchni użytkowej lokalu garażowego przez organ I instancji, będącego podstawą wymiaru podatku,
4) art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., polegające na przyjęciu, że powierzchnia użytkowa budynku lub jego części (garażu podziemnego) odpowiada wielkości ułamkowej udziału współwłaściciela wskazanej w umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży,