Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA (del.) Danuta Małysz, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 1218/15 w sprawie ze skargi R. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 4 października 2012 r. nr sygn. akt [...] w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia zobowiązania w podatku od środków transportowych za lata 2008-2010 oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 30 września 2015 r., I SA/Gd 1218/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę R. T. (dalej: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 4 października 2012 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie określenia zobowiązania w podatku od środków transportowych.
Rozstrzygnięcie to zapadło w następującym, przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, stanie faktycznym:
Decyzją z dnia 27 grudnia 2010 r. Wójt Gminy Z., po uprzednich wezwaniach w trybie czynności sprawdzających do skorygowania przez podatnika deklaracji na podatek od środków transportowych, określił skarżącemu zobowiązanie w podatku od środków transportowych za lata 2008-2010 w kwocie 21.367 zł oraz odsetki liczone na dzień zapłaty. W uzasadnieniu decyzji organ ten wskazał, że skarżący błędnie wypełnił i określił dopuszczalne masy całkowite zespołu pojazdów dotyczące naczep w deklaracjach za lata 2008-2010 i w sposób błędny zadeklarował podatek od środków transportu za te lata. Od decyzji tej nie wniesiono odwołania, wobec czego stała się ona ostateczna.
Wnioskiem z dnia 24 kwietnia 2011 r. skarżący wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Wójta Gminy, wskazując, że została ona wydana bez podstawy prawnej (art. 247 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), dalej jako "O.p.". Podnosząc zarzuty naruszenia art. 8, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej jako "u.p.o.l." oraz art. 187 § 1 O.p., skarżący argumentował, że przyjęte przez Wójta Gminy stanowisko nie znajduje odzwierciedlenia w stanie prawnym, zaś w kwestionowanej decyzji dokonano interpretacji w sposób prowadzący do rozszerzonego stosowania przepisów prawa podatkowego, na podstawie praktyki, a nie wyraźnego brzmienia przepisu. Do opodatkowania powinno przyjmować się dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym, z którego wynika jedynie dopuszczalna masa całkowita pojazdu (naczepy), a nie dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów, jako że przepisy prawa tego nie przewidują. Brak jest zatem korelacji pomiędzy przepisami dotyczącymi rejestracji pojazdów, a przepisami podatkowymi, co w sprawie organy wykorzystały, dokonując interpretacji rozszerzającej na niekorzyść podatnika. Wskazuje to na istnienie luki prawnopodatkowej, której nie powinno się wypełniać w sposób prowadzący do obciążenia podatnika obowiązkiem bez wyraźnej podstawy prawnej. Gdyby bowiem ustawodawca zamierzał ustanowić taki obowiązek podatkowy, aby po stronie podatnika powstało zobowiązanie podatkowe w wysokości uzależnionej od wielkości masy zespołów pojazdów, to sformułowano by przepisy w sposób pozwalający na wprowadzenie tej odpowiedzialności. Skarżący zarzucił ponadto, że Wójt Gminy nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego przed wydaniem decyzji w celu sprawdzenia okoliczności mających wpływ na treść obowiązków skarżącego.