Skarga kasacyjna na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Mirosław Surma, Protokolant Joanna Legieć, po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 2 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bk 988/15 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 20 lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 20 lipca 2015 r. nr [...], 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku na rzecz S. S. kwotę 520 (słownie: pięćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/8

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bk 988/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę S. S. (zwanego dalej "Skarżącym") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 20 lipca 2015 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Białymstoku utrzymał własną decyzję wydaną w pierwszej instancji w dniu 14 maja 2015 r., odmawiającą Skarżącemu stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 25 czerwca 2013 r.

Skarżący wywiódł skargę do Sądu zarzucając naruszenie art. 70 § 4 w związku z art. 70 § 1, art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 123 § 1, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 247 § 1 pkt 3 w związku z art. 248 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. - zwanej dalej "O.p.").

Zdaniem Skarżącego, zgodnie ze stanem faktycznym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. przedawniło się z dniem 31 grudnia 2012 r. Organ bezprawnie uznał, że przerwano bieg terminu przedawnienia wskutek zastosowania w dniu 14 grudnia 2012 r. środka egzekucyjnego poprzez wykonanie postanowienia z dnia 23 listopada 2012 r. nadającego rygor natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji Dyrektora UKS w B. z dnia 31 października 2012 r. Doręczenie tego postanowienia powinno nastąpić do rąk pełnomocnika ustanowionego i zgłoszonego w postępowaniu podatkowym, dla którego postępowanie w zakresie rygoru natychmiastowej wykonalności jest postępowaniem wpadkowym. W niniejszej sprawie zlekceważono ten obowiązek, co powoduje bezskuteczność czynności występujących w wykonaniu rzeczonego rygoru. Postępowanie w przedmiocie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności toczy się w ramach sprawy podatkowej i jest to szczególne, wpadkowe postępowanie prawne w obszarze postępowania podatkowego prowadzonego w indywidualnej sprawie podatkowej. Wobec tego pełnomocnictwo złożone do akt sprawy podatkowej skuteczne jest również w postępowaniu w przedmiocie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. W ocenie Skarżącego, organ, kierując się wyłącznie zasadą skuteczności w egzekwowaniu obowiązku podatkowego zlekceważył wszystkie inne zasady, zachowując przekonanie o osiągnięciu przewodniego celu, przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wskazując na powyższe Skarżący wniósł o uchylenie w całości skarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Strona 1/8